Om kwart over twaalf vanmiddag begon de herdenkingsdienst voor Driek van Wissen in de Martinikerk te Groningen. De kist werd bij de preekstoel neergezet, daarnaast een schilderij van de dichter. Na anderhalf uur was het allemaal weer voorbij en ging de kist, begeleid door vrienden van de Dickenskring door het middenpad naar buiten, onder de Martinitoren door, terwijl het kerkorgel het ‘Grunnens laid’ speelde.

Een vriendin van Driek van Wissen en Corien Bleeker vertelde gedetailleerd hoe de laatste uren van Van Wissen verlopen waren. Op weg naar het vliegveld kreeg hij ruzie met de taxichauffeur die hem en zijn vrouw Corien wilde afzetten. Tijdens die woordenwisseling werd Van Wissen niet goed. Hij is op het vliegveld naar de medische post gebracht en daarna in de ambulance naar een ziekenhuis. De scans waren niet goed leesbaar omdat Van Wissen te onrustig was: men dacht een bloedpropje gevonden te hebben die met de juiste medicijnen wel weer weg te halen was. Van Wissen wilde niet nog een scan en was van plan de volgende dag weer naar Groningen te gaan. Hij maakte al weer grappen over het verplegend personeel. Corien kwam terecht in een louche hotel in de buurt waar ze midden in de nacht door het ziekenhuis werd opgeroepen. De Turkse arts sprak vervolgens in een steenkolen-Engels met haar totdat ze zelf de conclusie moest trekken. ‘U durft mij niet vertellen dat Driek overleden is?’ Ja, Driek was overleden.

Het merkwaardige aan de dienst was dat alle sprekers verdrietig waren, maar in hun verhalen zulke humoristische anekdotes vervlechtten dat ze hun toespraken regelmatig moesten onderbreken totdat de kerkbezoekers waren uitgelachen. Zo vertelde een oud-collega van het Aletta Jacobs-college over de roemruchte vergaderingen op hun school in de jaren zeventig die meestal in totale verwarring eindigden met chaos over de te volgen stemprocedure en de collectieve verbijstering van iedereen toen ze direct na zo’n vergadering in hun postvakje al de uitgewerkte notulen vonden van de vergadering, geschreven door Driek van Wissen die zelf niet bij de vergadering aanwezig was geweest. Wat hij schreef kwam aardig overeen met de werkelijke gang van zaken.

Rutger Kopland en Jan Kal lazen een gedicht voor. Kunstbroeder Jean Pierre Rawie had een mooi verhaal over de jarenlange vriendschap tussen de twee dichters en hij las tot slot de column voor die hij vandaag publiceerde in het Dagblad van het Noorden die begint met de zin: ‘De dood van Driek van Wissen heeft een beetje een weduwnaar van mij gemaakt.’ In die column haalt Rawie ook het gekrakeel aan rond de verkiezing tot Dichter des Vaderlands. ‘Na zijn verkiezing tot Dichter des Vaderlands en in de jaren daarna is een enorme hoeveelheid modder over hem uitgestort, waar hij tot mijn verbazing (ik werd er wel kwaad van) zeer laconiek op reageerde. Toen zijn wederzaker Ilja Leonard Pfeijffer zoals dat tegenwoordig kan elektronisch meldde dat hij vriendje van hem wilde worden, accepteerde Driek dat van harte, omdat hem hierdoor de gelegenheid geboden werd de vriendschap, als hij dat wilde, op te zeggen. Verder ging zijn knorrigheid niet.’

In de kerk waren veel kunstbroeders aanwezig: Ruben van Gogh, oud-stadsdichters Rense Sinkgraven en Bart FM Droog, huidig stadsdichter Anneke Claus, Remco Ekkers, André Degen, Willem Jan van Wijk, Lévi Weemoedt, Ivo de Wijs die verlaat binnenkwam, Youp van ’t Hek, Theodor Holman, uitgever Vic van de Reijt die tot zijn schrik als een van de sprekers werd aangekondigd, Kasper en Ton Peters, Fieke Gosselaar, Roos Custers, meestervertaler en goede vriend Ard Posthuma; politici als Max van den Berg en Johan Remkes; journalisten Joep van Ruiten en Wio Joustra en heel veel mensen meer die ik nu vergeten ben of niet gezien heb.

De kerk stroomde leeg. De laatsten zetten hun handtekening in het condoleanceregister. Het schilderij bleef achter in een lege kerk. Buiten stond een bruidspaar klaar voor een fotoreportage.

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Eg87N2oSFHQ[/youtube]