Een verdomd goede actrice

Een lezer vroeg laatst of er al nieuws was over Anna, het meisje dat afgelopen zomer ontsnapte uit een Finse psychiatrische inrichting en vervolgens zoekraakte in Frankrijk.

Ik had haar Anna genoemd, wat niet haar echte naam is en al is die intussen al wel bekend – de afgelopen tijd heb ik herhaaldelijk oproepen op Facebook geplaatst – houd ik het liever nog even bij haar schuilnaam. Ja, er is nieuws over het meisje dat beweert dat Elizabeth Taylor en Richard Burton haar ouders zijn.

Drie dagen na de vorige kroniek die ik aan haar wijdde spoorde de politie haar op, ze zat in een tentje aan de rand van een bos, in de buurt van Charleville-Mézières.

Een dag die goed begint, eindigt ook goed, wil een oudfrans gezegde, maar dat ging in het geval van Anna niet op. Wat maar enigszins mis kon gaan, ging ook mis en toen alles voorbij was bedacht ik dat ze haar misschien beter hadden kunnen laten zitten.

Anna was vrijwillig meegegaan en had zich vrijwillig laten onderzoeken door een dokter in een plaatselijk ziekenhuis. Via de kliniek in Finland kreeg ik te horen dat ze zich voorbeeldig gedragen had, zo voorbeeldig dat de dokter weigerde te geloven dat hij te maken had met iemand die gebukt gaat onder ernstige psychische problemen.

‘Als ze die al heeft, dan is ze een verdomd goede actrice,’ luidde een deel van de reactie van het Franse ziekenhuis en even, ik kan er ook niets aan doen, vroeg ik me af of het dan misschien allemaal toch waar was, dat Anna inderdaad de genen in zich draagt van twee van de grootste acteurs aller tijden.

Om kort te gaan: de arts ondertekende een verklaring dat de patiënte in goede gezondheid verkeerde, derhalve ‘kon gaan en staan waar zij wilde’ en wenste haar ‘nog een fijne tijd in Frankrijk’.

De gevolgen logen er niet om. Het internationale opsporingsbericht werd dezelfde dag nog ingetrokken, want waarom zou je een meerderjarige, gezond van lijf en leden, trachten op te sporen? Anna kon nu inderdaad gaan en staan waar ze wilde, zonder dat ze zich zorgen hoefde te maken dat iemand haar op de hielen zat, want officieel zocht niemand haar.

In mijn vorige Annakroniek eindig ik met de laatste mail die ze me stuurde. Ik had haar gevraagd haar moeder te bellen, zij antwoordde dat ik haar diep kwetste (‘Mijn moeder is op 23 maart overleden’) en dat ze nooit meer contact met me wilde.

Die belofte heeft ze gehouden.

Sterker nog: de komende maanden zou ze met niemand contact hebben, in ieder geval niet via Facebook of Twitter. Al die tijd jaagde haar familie op haar. Haar ouders reisden naar Frankrijk, schakelden het Leger des Heils in, en bestookten de politie met smeekbedes om hun dochter opnieuw op de lijst van Urgente Vermissingen te krijgen. De blauwe uniformen toonden begrip, maar konden niets uitrichten zolang er geen nieuwe bewijzen op tafel kwamen (met dank aan de dokter die meer in Anna’s acteertalent geloofde dan in zijn eigen professionele oordeel).

Die bewijzen zijn er nu.

Drie weken geleden zette Anna haar venster op de wereld open, wagenwijd dit keer. Ze heeft dan ook veel te vertellen. Ze gaat tegenwoordig door het leven als Cleopatra, een naam die haar beroemde moeder haar via een (voor leken) onbegrijpelijk nummerspel ingefluisterd heeft. Op een Youtubefilmpje laat ze zien dat ze in twintig seconden vijf keer van stemming kan wisselen en op haar blog noemt ze zichzelf ‘uitverkoren door God om de wereld de nieuwe messias te schenken’.

Bij al dit nieuws hoort natuurlijk ook beeldmateriaal. We worden niet teleurgesteld. Albums genoeg op Facebook. Een heet ‘Verwekt door God’ en toont ons inkijkjes op haar buik, vanuit uiteenlopende perspectieven en in verschillende groeifases.

Hoe lang we nog moeten wachten op de komst van de nieuwe messias? Ik heb weinig kijk op dit soort dingen, maar ik vermoed dat de wereld er in pakweg februari heel anders bij zal liggen dan vandaag.

Van het huis waar ze verblijft krijgen we weinig meer te zien dan de badkamer. Witte tegels fungeren als decor om de grote hoeveelheden artikelen die ze bij elkaar steelt digitaal vast te leggen: babykleertjes, vitaminepreparaten, luiers, nog meer babykleertjes, nog meer luiers, nog meer vitaminepreparaten. Dat album heet ‘Gestolen goederen’, want geld heeft ze niet meer.

Onbelangrijk natuurlijk, want wie maakt er zich nu zorgen om een paar eurootjes als je op het punt staat de geschiedenis van de mensheid te herschrijven?

Toch belangrijk genoeg om de heren en de dames in het blauw te doen besluiten een nieuw opsporingsbericht uit te vaardigen.

Dat was gisteren.

Aristide von Bienefeldt