Willem Frederik Hermans en Groningen: een combinatie die in het verleden niet werkte en in het heden evenmin. Het valt zeer toe te juichen dat er overal in het land bordjes op huizen van beroemde schrijvers komen te hangen. In tegenstelling tot het buitenland eren wij onze schrijvers nauwelijks. Het valt ook zeer toe te juichen dat Groningen dat soort bordjes nu in de stad ophangt. Over de lelijke vormgeving en het lelijke plastic email zullen we het maar niet hebben. Voor de afbeelding van Hermans is een foto van Klaas Koppe gebruikt. Laten we de tekst nader beschouwen:

‘Spilsluizenstraat 17a‘ – Nooit geweten dat de Spilsluizen nog een straat erbij kregen. In Groningen spreekt men van Spilsluizen. Ook in de tijd dat Hermans er woonde stond er gewoon Spilsluizen in het telefoonboek (zie Het Grote Willem Frederik Hermans Boek).

‘Voormalig woonhuis van schrijver W.F. Hermans.’ – Dat is goed. Over een paar jaar weet niemand meer dat Hermans een schrijver was.

‘Hier schreef hij zijn meesterwerken: ‘De donkere kamer van Damocles’ en ‘Nooit meer slapen’.’ – Fijn dat dit een schrijver was die meesterwerken schreef. Jammer dat de titels niet cursief staan, zoals het hoort. Erger is dat men blijkbaar het meesterwerk niet in handen heeft gehad, want Hermans gaf de voorkeur aan ‘Damokles’, al stond de naam bij de eerste druk nog vermeld met een c. Zijn eigen voornaam zag Hermans altijd het liefst voluit gespeld.

‘W.F. Hermans (1921-1995). Groot schrijver en lector aan de RUG (1952-1973).’ – Niet alleen een schrijver dus die meesterwerken schreef, maar ook nog een groot schrijver. Beetje een ambigue zin want je kunt lezen: Groot schrijver en (groot) lector aan de RUG. Of: Groot schrijver (aan de RUG) en lector aan de RUG. Waarom staan de eerste jaartallen trouwens cursief en het tweede paar niet?

‘Hij vertrok na een dispuut met de universiteit.’ – Dat is wel heel kort door de bocht. Vast geschreven door een pr-medewerker die na een treinramp schrijft dat er sprake is van enige blikschade. Dit ‘dispuut’ leidde tot kamervragen, polemieken en drie sleutelromans over Groningen waarin de stad en de universiteit werden geridiculiseerd.

‘Hij heeft nog altijd een markante betekenis voor de stad Groningen.’ – Los van de formulering (hij heeft een betekenis?) vraag je je af wat de makers van het bordje hier bedoeld hebben.

Gelukkig kunnen we verder surfen naar de site.

Daar krijgt Hermans nog een trap na.

In de omgang was Hermans doorgaans niet gemakkelijk. De titel van een van zijn romans Ik heb altijd gelijk is ook op hem persoonlijk van toepassing.

Naar aanleiding van het commentaar van Nick ter Wal die een opmerking over het hoge Wikipediagehalte van de bijdrage over Belcampo schreef: de hierboven geciteerde zin is ook rechtstreeks van Wikipedia afkomstig:

In de omgang was Hermans doorgaans niet gemakkelijk. Zowel hijzelf als vele van zijn romanpersonages hadden kenmerken van een misantroop karakter. De titel van een van zijn romans Ik heb altijd gelijk is ook op hem persoonlijk van toepassing.

Maar ook het stukje dat op de website daarboven staat, is rechtstreeks geknipt en geplakt van internet.

Vergelijk dit:

maar met dit stukje uit een column van Frits Abrahams.

Vooral bij zijn woonhuis aan de Spilsluizen 17a (zijn eerste adres was Turfsingel 3a) waar hij van 1953 tot 1967 woonde, zou je wat mogen verwachten. Daar, en niet in Parijs, heeft hij zijn creatieve bloeiperiode doorgemaakt. Vanuit zijn werkkamer op de eerste etage, uitkijkend over de Ossenmarkt, schreef hij er zijn meesterwerken De donkere kamer van Damocles en Nooit meer slapen.

Het huis is nog helemaal intact, inclusief erker, al is het portiek tegenwoordig met een hek beveiligd tegen lastige zwervers. Hermans woonde er mooi, met aan de voorkant uitzicht op het water en de Boteringebrug.

Groningen, city of talent. Knip- en plaktalent vooral.