Recensie: Simone van der Vlugt – De ooggetuige
De kracht van verdringing
Het komt wel eens voor dat ik blijf hangen in een televisiecrimi. Meestal als ik te moe bent om naar iets anders te kijken. Wat me vaak stoort is het einde van zo’n aflevering in een misdaadserie. Het komt namelijk regelmatig voor dat de schurk zo tegen het eind een volledige bekentenis aflegt tegen een potentieel slachtoffer. Alsof een moordenaar zonder biecht niet kan moorden. Zou dat in het echt ook zo zijn? De biecht duurt meestal zo lang dat de politie op tijd arriveert om de schurk te overmeesteren.
In De ooggetuige van Simone van der Vlugt heb je ook te maken met zo’n slap einde. En dat is jammer, want het gegeven van dit cadeauboek in de maand van het spannende boek is wel interessant. De titel is enigszins cynisch want de oogetuige in kwestie is slechtziend. Manon Jonker is toevallig in een juwelierszaak wanneer deze wordt overvallen. De eigenaar wordt doodgeschoten, maar zij wordt gespaard omdat de overvallers denken dat ze blind is. (Als je het einde kent, vraag je je bovendien af waarom zij sowieso niet is vermoord, maar dit terzijde.)
In de dagen na de moord wordt Manon licht paranoïde, omdat ze weet dat de mannen alsnog achter haar aan zitten. Ze waant zich veilig thuis, waar ze woont met haar zus, maar op straat en op het werk krijgt ze te maken met de overvallers die af willen maken wat ze in de juwelierszaak hebben nagelaten.
De ooggetuige is niet het beste werk van Van der Vlugt. Er zitten rare zinnen in voor een ikperspectief (en helemaal voor een slechtziende): ‘Een beetje wezenloos kijk ik haar aan, herinner me dan ons uitje van vanmiddag.’ Alsof wezenloos kijken een bewuste daad kan zijn. Daar tegenover staan soms fijn recalcitrante zinnen die iets meer inhoud geven aan het karakter van Manon: ‘Praten is zo’n overschatte manier om dingen te verwerken. Persoonlijk geloof ik meer in de kracht van verdringing.’ Dat eigenzinnige van Manon is het best gelukt in deze misdaadnovelle die soms iets te uitleggerig is over blindheid. Over dat karakter had ik wel meer willen lezen.
Coen Peppelenbos
Simone van der Vlugt – De ooggetuige. CPNB / Ambo|Anthos, Amsterdam. 96 blz. Gratis bij aanschaf van € 12,50 aan boeken.
In de boekhandel vertelde men mij dat het een heel mooi boekje was, maar ook ik vind Simone van der Vlugt niet echt een crimeschrijfster. Ergens las ik een recensie ( weet niet meer over welk boek dat ging) dat ze zich beter bij de kinderboeken had kunnen houden. Ik merkte storende foutjes (ouders zouden de overval maandag in de krant wel lezen echter de overvallers de volgende dag al). Het boek is nagekeken door Sylvia Beljon, ik heb met haar naam gegoogled en ik krijg het idee dat zij de boeken eerder promoot i.p.v. controleert, maar wie ben ik om daar over te oordelen. Ik vond het geen sterk boek, jammer want ik lees graag detectives en thrillers. Ik ben het eens met Coen Peppelenbos dus.
Zelden zo slecht boek gelezen. Zowel stijl als de uitwerking van een op zich intrigerend gegeven zijn zeer teleurstellend. Om nou uitgerekend zo\’n zwak boekje te gebruiken om het spannende boek te promoten vind ik ongelukkig gekozen. Ik ben het dus ook eens met Coen Peppelenbos en met Carla.
De ooggetuige vind ik een erg slecht en slap verhaal ( het lijkt wel op een verplicht nummer waarbij je als auteur kiest voor de snelste,goedkoopste en dus meest slechte versie )
Je leest het als een ongeinspireerde verplichting van auteur naar uitgever ?
Heel spijtig !