Recensie: Dimitri Verhulst – De helaasheid der dingen
Nog erger dan de Tokkies
Dankzij de vele positieve publiciteit de afgelopen weken (onder meer met een lang essay in NRC Handelsblad waarin uitgelegd waarom de Belgen beter zijn) is de roman De helaasheid der dingen van Dimitri Verhulst al aan zijn derde druk bezig. In twaalf hoofdstukken, allen te lezen als aparte verhalen, geeft de schrijver een (hoop ik) fictieve weergave van zijn jeugd. De familie Verhulst bestaat uit een aantal ooms (nonkels) die nog bij hun moeder wonen of omdat ze niet beter weten of omdat een vrouw hen verlaten heeft (zoals de moeder van Dimitri). Grootmoeder houdt grootmoedig het hoofd koel tussen de vloekende, rokende en zuipende bende en Dimitri heeft zijn jeugd gelukkig ook overleefd om het later nog eens op te schrijven.
Plaats van handeling is Reetveerdegem, een klein Vlaams plaatsje waarvan de lezer vooral veel te weten komt over het kroegleven. Zo weet een van de nonkels zich het Guinness Book of Records in te drinken bij het wereldrecord zuipen. Een jongere oom organiseert daarop een Tour de France, maar dan in drank en drinkt zich comateus.
De jonge Dimitri staat erbij en kijkt ernaar. Over zijn innerlijke zieleroerselen komen we niet heel veel te weten. Pas laat in het boek blijkt dat hij erg veel hardloopt en dat hij niet graag heeft dat zijn vader hem aanmoedigt tijdens wedstrijden. Dat gebeurde al nooit omdat hij te laveloos was, maar als hij na drie maanden ontwenningskliniek toch opeens dreigt op te dagen, hebben zijn ooms alweer een kroegtocht voor hem bedisseld. ‘En ik ben die middag met splinternieuwe spikes gaan lopen zonder de druk van een supporterende vader op mijn schouders.’ Het zijn van die kleine zinnetjes die de hoofdpersoon psychologiseren. Voor de rest blijft de focus toch voornamelijk liggen op zijn familie.
De helaasheid der dingen is een uiterst komische roman. Dat komt door de groteske vormen die de familie aanneemt. Ze lijken nog erger dan de Tokkies te zijn, maar wie hen asociaal noemt kan op een levenslange haat rekenen. Van de Verhulsten blijf je af. In het laatste hoofdstuk, Dimitri heeft zijn eigen vader inmiddels al naar het graf gebracht en zit opgescheept met een zoontje dat hij eens in de twee weken ziet, weet de schrijver dat hij al ver van zijn familie is afgedreven. Als hij met zijn zoontje zijn ooms weer eens opzoekt in een café in Reetveerdegem, blijkt dat ze niet dezelfde taal meer spreken. Hij beschermt zijn zoon zelfs tegen de slechte invloed van zijn ooms (die hem al een soort kinderbiertje voorzetten en laten gokken). De afstand die de schrijver daar voelt, heeft de lezer in de voorgaande hoofdstukken niet gemerkt. Het dialect, de rauwe grappen en de zwier waarmee deze roman verteld is, maakt me nieuwsgierig naar het eerdere werk van Verhulst, dat ik, naar nu blijkt ten onrechte, nog niet gelezen heb.
Coen Peppelenbos
Dimitri Verhulst – De helaasheid der dingen. Contact, Amsterdam. 208 blz. € 18,95
Verscheen eerder op Literair Nederland, 13 februari 2006.
Aan zij die om welke reden dan ook op deze weblog belanden, wil ik graag mijn mening toevoegen over het boek De helaasheid der dingen,
in mijn persoonlijk opzicht vind ik het een geniaal boek: het is in zo\’n stijl geschreven dat je wel verder moet lezen wil je iets te weten komen over eenders wat in het verhaal, wat ik een absolute \”must\” vind in elk boek dat ik lees, het is belangerijk om de lezer gespannen te houden over zelfs maar de kleinste zaken, hetgeen wat dit boek zeker doet.
Daarbij komt ook nog eens het gevoel voor humor van de nonkels van Dimitri, sommigen van hun grappen en/of conversaties laten je nadenken over hoe \”laag\” de intelectuele lat moest hebben gelegen bij Dimitri thuis, hetgeen je er niet van weerhoudt je op sommige momenten bijna te pletter te lachen.
Het verhaal vind ik daarboven ook een \”eye opener\”: de wijze waarop men in het boek oplossingen/ideeën opdoet gewoon maar om zich te kunnen amuseren (of een live uitzending te kunnen bekijken van Roy Orbison bij een stel wildvreemde onbekenden), zijn volgens mij mijlpalen van de creativiteit ( om nog maar te zwijgen over het feit dat ze op de tafels zitten te dansen bij hun onbekende vrienden).
Al bij al een geweldig boek, een echte aanrader voor diegene die graag eens een boek opendoet om zich te kunnen ontspannen of om zijn/haar lachspieren te kweken.
Een echte aanrader dus!!!
Veel leesplezier 😉
Het boek vind ik persoonlijk heel mooi opgesteld en opgebouwd. Ik vind het \’marginale\’ in de film heel grappig en de liefde en broederschap tussen de familie heel oprecht. Dimitri\’s ooms zouden alles doen om hun kleine neef en hun \’moemoe\’ te beschermen. Het boek bevat wel sterk gebruik van drank en geweld dus ik zou het zeker niet onder 16 aanraden. De sfeer dat je krijgt van het boek is eerst nogal marginaal en verhaalloos, maar des te verder je vorderd in het boek begin je meer en meer de humor in te zien en de bedoeling van de schrijve te begrijpen. Ikzelf raad het boek zeker aan aan iedereen die wel eens graag iets anders leest en wel tegen de nodige seks en drankpraat kan.
Met veel flashbacks slaagt Dimitri Verhulst erin om een duidelijk verhaal te schrijven. Hij beschrijft het leven van Gunther met veel humor. Elk hoofdstuk heeft in het boek een titel, de hoofdstukken zouden perfect elk als zelfstandige verhalen kunnen gediend worden. Het lijkt een biografisch verhaal, maar dat is het niet. Dimitri Verhulst heeft zich wel gebaseerd op waargebeurde feiten, maar hij heeft er nieuwe elementen aan toegevoegd. Deze manier van schrijven vind ik goed, want soms zijn biografieën saai met weinig spanning, in dit boek zijn die elementen wel aanwezig.
Kortom, de helaasheid der dingen, een aanrader voor iedereen die houdt van een boek met een pittig kantje humor.
Ik persoonlijk vind het boek niet zo goed. Ik heb al vele andere boeken van hem gelezen, en telkens weer bots ik op hetzelfde: té serieuze onderwerpen worden in het belachelijke getrokken. En ja, ik weet dat Dimitri Verhulst deze komische ondertoon gebruikt om het onderwerp minder zwaar te maken, maar ik vind dat je een zwaar onderwerp moet vertellen zoals het is; serieus dus. Verder vind ik wel dat Dimitri Verhulst een heel typerende aparte schrijfstijl heeft, en dat hij daar zeker trots op mag zijn.
Zelf ben ik geen fervente lezer maar dit boek heeft me echt aangegrepen. Het is het eerste boek ooit dat ervoor gezorgd heeft dat ik lezen leuk begon te vinden! Het pittige en het droge aan het boek spreekt me enorm aan en heeft me het boek doen uitlezen in amper 10 dagen. Het enige nadeel is de schrijfwijze van Dimitri Verhulst maar als je het totale plaatje bekijkt is dit echt een top boek!
Ook de film staat volledig assorti met het boek. Het boek vind ik persoonlijk iets beter omdat je dan je eigen fantasie kan gebruiken. Je kan de personages voorstellen op de marginaalste manier die je je maar kan bedenken etc. Maar het is dus echt wel een topper! Het is een aanrader voor mensen die graag fantasierijke verhalen lezen of helemaal niet van lezen houden. Want het heeft zelfs iemand als ik graag doen lezen.
Het boek vind ik persoonlijk heel mooi opgesteld en opgebouwd. Ik vind het ‘marginale’ in de film heel grappig en de liefde en broederschap tussen de familie heel oprecht. Dimitri’s ooms zouden alles doen om hun kleine neef en hun ‘moemoe’ te beschermen. De sfeer dat je krijgt van het boek is eerst nogal marginaal en verhaalloos, maar des te verder je vorderd in het boek begin je meer en meer de humor in te zien en de bedoeling van de schrijve te begrijpen. Ikzelf raad het boek zeker aan aan iedereen die wel eens graag iets anders leest en wel tegen de nodige seks en drankpraat kan.
Ik moet zeggen dat ik de film wel beter vindt omdat ik niet zo graag lees maar ik heb het boek wel met veel plezier gelezen. Ik vond het ook leuk om is een boek te lezen waar het hoofdpersonage niet een al te goede achtergrond had en een hele moeilijke jeugd.
Ik vond het een zeer leuk boek en ik raad het echt aan. Het leest gemakkelijk en er zit een goed verhaal in. Het houdt je bijna de hele tijd in spanning en geeft je een drang om verder te lezen.Ik vind dat je het boek wel volledig moet gelezen hebben om het verhaal te kunnen te beoordelen en te begrijpen. Ik vond dat het in het begin nogal saai was en niet echt op gang kwam. Maar vanaf het verhaal op gang komt wil je echt verder lezen tot het eind. De humor die in het boek gebruikt wordt is niet altijd even netjes maar dat vond ik niet erg, het paste bij het verhaal en was grappig. Het niveau lag heel laag bij Dimitri thuis en ik vroeg me soms af of dit zijn levensverhaal wel echt was. Maar als je de laatste paar hoofdstukken leest, lees je dat Dimitri na de dood van zijn vader zijn eigen weg is ingegaan en een succesvol leven heeft gecreëerd.
ik heb het boek gelezen in verband met een schooltaak en ik kan alleen maar bevestigen dat dit een uitstekend boek is. Ik het einde wel een beetje teleurstellend omdat doorheen het boek ik steeds een positief gevoel kreeg over de familie Verhulst. Eigenlijk valt de familie niet echt uit elkaar maar neemt Dimitri afstand van zijn oude leven en begint zijn eigen niet marginale leven. De zinsconstructie vond ik soms wel raar. Maar over het algemeen was het wel goed. Er werden geen te moeilijke woorden gebruikt, zo bleef het boek verstaanbaar. Kortom een interessant boek dat gemakkelijk en vlot leest.