Monique Burger, eigenaar van De Nieuwe Boekhandel en lid van het boekhandelarenpanel van De Wereld Draait Door is volgens haar blog op Boekblad geschrokken van het grote aantal armoedige mensen dat haar winkel is binnengekomen om het gratis Droomboek op te halen:

Ongeschoren, ongewassen, ongekamd, dik, uitgezakt, kreupel, rotte tanden, stinkend, met looprekken en hulpmiddelen die ik nog nooit eerder in mijn leven heb gezien, ruw, onbeleefd, nauwelijks pratend: soms steken ze alleen het bonnetje toe – ook wanneer ik met andere klanten bezig ben af te rekenen, totaal gespeend van enig gevoel voor sociale verhoudingen of omgangsregels.

Soms kunnen ze bij De Nieuwe Boekhandel uit Amsterdam ‘echte boekenkopers minder goed helpen’, maar Burger zegt er ook deemoedig van te worden. Ze verwoordt die deemoedigheid nogal vreemd. Arme mensen zag ze bijna nauwelijks in Bos en Lommer want die ‘zitten binnen, blijkbaar. Of ze scharrelen door de Dirk van den Broek, of de Lidl.’ Dat ze bijna nooit arme mensen in de winkel krijgt komt door het ‘pin-onlybeleid’ van de boekwinkel. Daardoor:

hebben we – onbewust – een heel fatsoenlijk publiek ‘gecreëerd’, waarmee het aangenaam werken is, waarmee een goed rendement te behalen is. Als ik me voorstel dat ik ook losse enveloppen zou verkopen en hoeveel tijd ik dan per klant bezig zou zijn… Dit soort gesprekken gaat langzaam, je krijgt er vaak hele levensverhalen bij.

Brrr.