Pure muzikale momenten

Altijd lastig, een heruitgave met een vrachtlading aan positieve reacties uit recensies en aanbevelingen van collega-schrijvers als Renate Dorrestein en Arjen Lubach. Een nieuwe omslag waar de nodige moeite voor is gedaan: een foto van Anton Corbijn, ‘iets wat slechts weinigen voor elkaar krijgen’. En dan is er ook nog de innovatieve app die bij het boek ontwikkeld werd waarvoor de auteur al een prijs in ontvangst mocht nemen. Wat een verwachtingen! Met een zekere vooringenomenheid begon ik aan het boek.

9789041711328Laat ik dan meteen met het positieve nieuws beginnen: Alles ruikt naar chocola is geen slecht boek. Sidney Vollmer heeft een mooi verhaal te vertellen over een 19-jarige jongen die na de dood van zijn vader met vallen en opstaan zijn leven weer oppakt. Een mooi personage ook, deze Tom Mitchell, een bokkige adolescent die muziek wil maken en daar met een zekere monomanie in doordraaft. ‘Dit is wat ik wil: pure, muzikale momenten maken, zo veel mogelijk in korte tijd, zodat het niet erg is als ik op mijn tweeënvijftigste – ’. Dat hij daarmee anderen soms flink het bloed onder de nagels vandaan haalt – zijn moeder en haar nieuwe vriend, zijn vriendin, zijn mede-bandleden – deert hem weinig. Hij jakkert door en krijgt het voor elkaar om tijdens een optreden op muziekfestival Lowlands zijn moeder te beledigen met een zelfgeschreven songtekst. ‘Een foutje’. Maar hij was dan ook een vaderskindje en lijkt meer last te hebben van zijn vaders dood dan hij durft toe te geven.

Vollmer bouwt zijn verhaal op in hoofdstukken die steeds meer dagen verwijderd raken van de datum dat Toms vader stierf, tot en met de dag dat het 395 dagen later is. Dan trouwt Toms moeder met haar nieuwe vriend. Alleen het eerste hoofdstuk speelt zich dan ook al af. Een klassieker om de spanning op te bouwen: wat is hieraan vooraf gegaan? Nu is die eerste scène ook weer niet zo spectaculair dat je meteen brandnieuwsgierig het boek in duikt, maar goed, het intro is gespeeld en zet meteen de toon. ‘Heb je weer eens te weinig aandacht, Tom?’, vraagt zijn moeder en hij slikt haar trouwring in. Tussen de hoofdstukken door staan songteksten en playlists met goed uitgekozen liedjes die Toms gevoelens beter weergeven dan hij zelf zeggen kan. Dat is mooi.

Toch heeft Vollmers debuut me nog niet helemaal overtuigd. En dat heeft met de soms wat vlakke stijl te maken. Vaak had ik het gevoel schrijfcursustips te lezen en dat trok me uit het verhaal. Op verschillende momenten in het verhaal trakteert de schrijver ons op een zogenaamd sprekend detail waarvan je denkt: waarom? Daarnaast is zijn beeldspraak niet altijd even sterk. ‘Stukken stilte liggen lang en droog als kroepoek tussen ons in’. Het kan met smaak te maken hebben, maar ik vind de vergelijking niet zo mooi: stiltes kunnen pijnlijk zijn, en lang, maar ‘droog als kroepoek’? Of deze: ‘Onder water wapper ik mijn joystick wakker’. Ja, het allitereert prachtig, en dat een 19-jarige jongen zijn pik een joystick noemt, wil ik ook nog wel geloven maar het werkwoord ‘wapperen’, hier, onder water? Het doet geforceerd aan, bedacht.

Los van deze stilistisch mindere momenten, is Alles ruikt naar chocola een heel aardig boek over een muzikant in wording vol ‘pure muzikale momenten’ die wel degelijk indruk maken.

Martijn Nicolaas

Sidney Vollmer – Alles ruikt naar chocola. Rainbow Pockets, Amsterdam, 240 blz. € 8,-.