Een jaar geleden trok schrijver Christiaan Weijts de aandacht met zijn strijd tegen het canondenken in het onderwijs. ‘Fuck de canon!’ Altijd goed voor een paar optredens op middagen voor literatuuronderwijs. Een jaar later herhaalt Weijts zichzelf in NRC Handelsblad in een artikel met een iets minder aansprekende kop: ‘Hallo Murakami, vaarwel Multatuli’. Daarin bespreekt Weijts drie misverstanden die er bestaan over het huidige literatuuronderwijs. ‘Het is namelijk nog veel verschrikkelijker dan ik dacht.’ Lees het artikel hier.

Een mooi stuk om te behandelen bij argumentatieleer, want het staat vol met niet onderbouwde aannames, stellingen die voorstanders van de canon zogenaamd gebruiken, open deuren, argumenten die niet noodzakelijkerwijs tot de conclusies leiden die Weijts trekt en onwaarheden (zo zegt Weijts bijvoorbeeld dat je nergens Tolstoj mag lezen voor je lijst. Ach, ik denk op het Keizer Karel College in Amstelveen bijvoorbeeld wel.)(En Murakami ook).

Het ideaalbeeld van Weijts kan door zijn tegenstanders overigens met enthousiasme omarmd worden. Hij is namelijk voor de opname van literatuur binnen CKV.

Je laat zien hoe stromingen ontstonden en elkaar internationaal beïnvloedden, van Rimbaud naar Slauerhoff, van Kafka naar Murakami (op welke leeslijst mag hij?). Sterker nog, je kunt dan eindelijk laten zien hoe er lijnen lopen van Beethoven naar Tolstoj (die nu nergens gelezen kan worden!), van Madonna naar Zadie Smith, van Picasso naar Kundera.

Of het enthousiasme voor literatuur overgebracht wordt met het lezen van slechts één boek, waar Weijts genoegen mee lijkt te nemen, is dan nog maar de vraag. En waarom zouden de leerlingen daar ook geen uittreksel van lezen?

Enfin, genoeg stof voor weer een paar discussiemiddagjes over literatuuronderwijs.

(foto: Bogaerts, Rob / Anefo, CC BY 4.0)