Buschauffeur

Aan: Olympia Uitzendbureau Den Haag
Eisenhowerlaan 140
2517 KN Den Haag

Betreft: vacature buschauffeur Leiden

Geachte mevrouw Lineke Breen,

Op uw website schrijft u dat er voor chauffeurs altijd werk is bij Arriva. En ik las: ‘Open sollicitaties zijn welkom.’ Bij deze wil ik mijn volledige beschikbaarheid en inzetbaarheid voor het vervoersbedrijf kenbaar maken. Ik heb namelijk altijd al buschauffeur willen worden. Als kind droomde ik er van.

De wens om chauffeur te worden werd door de volwassenen destijds gezien als een kinderziekte; iets waar je doorheen moet en dan vergeet. Als kind denk je dat volwassenen gelijk hebben en dat je er een carrière op na moet houden. Nu weet ik: een carrière is niets meer dan een gespannen curve van wieg tot graf.

Wie buschauffeur wordt rijdt over een traject, maar doet niet aan een carrièrestappenplan. Het traject is genoeg. Je bent buschauffeur of je bent het niet en het is de eerlijkheid van de beroepsgroep die me trekt. Daarom ben ik na enkele omzwervingen teruggekeerd naar mijn oorspronkelijke droom; chauffeur worden.

Ik weet ook wel dat buschauffeurs doorgaans mannen zijn van middelbare leeftijd waarnaar thuis niet langer geluisterd wordt. Ze zijn chauffeur geworden om over een publiek te beschikken dat, eenmaal aan boord, niet meer weg kan lopen. Ze misbruiken de intercom om hun eindeloze anekdotes en verhalen kwijt te kunnen. Ik heb een zwak voor zulke mannen. Alhoewel ik nog niet van middelbare leeftijd ben, heb ik het vermoeden dat dit niet lang meer duurt; ik zal langzaam worden zoals zij. Ook naar mij wordt thuis allang niet meer geluisterd. Omgekeerd wordt er van mij wel verwacht dat ik luister en vooral gehoorzaam ben.

Nicolette de Vries, mijn vriendin, vindt dat ik niet genoeg mijn best doe om werk te vinden. Ze prent me bijna dagelijks in dat ik weer een brief moet schrijven. Ik vertel haar wel eens over de ritjes in de streekbus. Ik zeg haar hoe inspirerend die voor mij zijn. Vanuit de bus kijk ik naar het landschap en de wolken die, net als de gedachten in mijn hoofd, langs de horizon trekken. De blik die ik op zulke momenten van haar krijg, is er een van diepe minachting.

Ik verlang ernaar om deel uit te maken van de broederschap van buschauffeurs. De collegialiteit en die subtiele gebaartjes met het hoofd of de vinger vanachter het stuur wanneer een collega passeert… ik vind ze ontroerend. Ik houd van de nonchalance waarmee buschauffeurs uit de schaftkeet naar hun voertuig kunnen lopen. Ik geniet met volle teugen van de vanzelfsprekendheid waarmee de buschauffeur bochten neemt die voor je gevoel fataal lijken af te lopen. De chauffeur blijft altijd rustig. Hij kent de bocht en de draaischijf van zijn machine.

Iedere chauffeur draagt bij aan het veelkleurige palet van de vervoersmaatschappij. Tegelijkertijd is ieder afzonderlijk individu herkenbaar onderdeel van het grotere geheel. Dat komt door het bedrijfsuniform dat, zo las ik onder het kopje ‘wat bieden wij’, gratis ter beschikking wordt gesteld. Het uniform geeft zelfvertrouwen. Je staat er niet alleen voor. Je hebt een hele organisatie achter je.

Tegelijkertijd las ik dat er een hoge mate van zelfstandigheid wordt verwacht. Dat laatste is eerlijkheidshalve een probleem, of althans, ik werk eraan. Ik hoop juist dat deze nieuwe baan als vanzelf een impuls zal geven aan mijn zelfstandigheid. Momenteel ben ik financieel afhankelijk van mijn vriendin Nicolette de Vries. En ik kan u zeggen; dat is niet goed voor je mannelijkheid.

Ik vermoed echter dat het bedrijfsuniform mij goed zal doen en dat mijn testosteronspiegel flink omhoog zal schieten, ruimschoots op het niveau van een potente buschauffeur. Ik ben overigens niet van plan dat uit te leven op Nicolette de Vries. Ik ben van plan naar de hoeren te gaan. Een beetje buschauffeur gaat naar de hoeren.

Ik reken erop snel van u te horen,

Een stevige handdruk,

Bram Esser

(Foto: Burak Kebapci, via Pexels)