Een bloedstollende strijd tussen broer en zus?

In Aan het hof van Eden beschrijft Joelle Charbonneau het leven van Carys en Andreus. De tweeling woont aan het hof van Eden en behoort tot het koningsgezin. Hun oudere broer Micah zal de troon van zijn vader overnemen, totdat het noodlot toeslaat en zowel Micah als de koning dood terugkomt van het slagveld. De moeder van de tweeling zal de troon op zich nemen, ware het niet dat zij haar verstand min of meer verliest. Carys of haar broer Andreus moet de troonopvolger worden. Eén probleem – ietwat opgelegd weergeven – gooit echter roet in het eten:

Als twee of meer leden van de koninklijke familie evenveel recht op de Troon van Licht hebben, moet een serie krachtmetingen bepalen wie de rechtmatige troonopvolger is.

Op het eerste gezicht lijkt de plotontwikkeling in Aan het hof van Eden niet bijzonder. Verhalen over gevechten rondom de macht en het verkrijgen van de kroon worden in klassieke romans tot in den treure beschreven. Charbonneau creëert echter een setting die nét even anders is dan de meeste hedendaagse romans. Waar ze in eerdere delen een dystopische of juist zeer realistische wereld gebruikte (De test-trilogie of Nodig), verkiest ze nu het oudere pad. Haar verhaalsetting doet bijna middeleeuws aan met het grote kasteel, de onderdanen en de talloze zwaarden, messen en ouderwetse strafmethoden. De beschrijvingen van Charbonneau zijn scherp, maar niet haarscherp. Ze gunt daarmee de lezer een kans weg te dwalen in het kasteel van zijn eigen fantasie. Slechts een paar beschrijvingen laten zien hoe alles eruit moet zien; de rest is aan de lezer. Bovendien verrijkt de schrijfster haar verhaal met talloze uitstapjes naar andere onderwerpen. Het koninkrijk wordt aangevallen, de moord op de koning en zijn zoon lijken niet geheel toevallig en de dreiging lijkt groter dan vooraf gedacht. Andreus en Carys blijken niet alleen elkaars tegenstanders te zijn; ze moeten strijden tegen nog iets veel groters.

Binnen die setting zet ze twee sterke personages neer met hedendaagse trekken: Carys en Andreus. Beide jongeren vertellen hun eigen verhaal, hebben hun eigen specifieke karaktertrekken en gedachtegangen. Charbonneau werkt ze tot in detail uit en laat ze lezer genieten van de informatievoorsprongen die hij verkrijgt door de perspectiefwisselingen. Regelmatig weet de lezer het échte verhaal, terwijl de personages moeten geloven in misschien wel een leugen. Ietwat oppervlakkig blijven de ‘problemen’ van de personages. Carys schijnt slechts te kunnen leven met het middel uit het rode flesje en Andreus draagt een soort vloek met zich mee. Overduidelijk worden deze geheimen opgedragen om spanning in het verhaal te creëren. Een goede uitwerking blijft echter lange tijd uit.

Hoewel in Aan het hof van Eden niet geheel vernieuwende thematiek – de strijd om de macht en presteren onder druk – aan de orde komt, wordt de thematiek wel op een boeiende manier uitgewerkt. Door verschillende krachtmetingen, gebaseerd op de Zeven Deugden (bijvoorbeeld ‘nederigheid’ of ‘zelfbeheersing’) moet de tweeling strijden om de kroon. Charbonneau toont hoe de verhoudingen tussen broer en zus kunnen veranderen naarmate de druk toeneemt. Hoe verder het verhaal vordert, hoe duidelijker de strategieën van Andreus, Carys en alle andere belanghebbenden worden. Charbonneau geeft de lezer een goede kijk in de psyche van de pubers en laat daarmee zien hoe je gemakkelijk verwijderd kunt raken van wie ooit je beste vriend was.

Gedurende het hele verhaal hanteert de auteur daarbij een dreigende ondertoon:

‘Ik weet niet wat uw plan is, maar wees voorzichtig. Hoogheid, er worden meerdere spelletjes gespeeld in Eden. Als u ze niet allemaal wint, zult u van het scorebord verdwijnen.’

Ook de parallel met Bijbelverhalen lijken versterkend te werken. Het Hof van Eden blijkt een schijnveilige plek, de Zeven Deugden worden verwerkt in de meest gruwelijke en gevaarlijke krachtmetingen en de profeet blijkt een dubbele agenda te hebben.

Toch blijft de lezer hongerig. Aan het hof van Eden mist de perfecte uitwerking van alle elementen, laat veel lijnen onuitgewerkt en duikt op diverse plaatsen niet de diepte in. Het verhaal van Carys en Andreus is zeker interessant, maar roept essentiële vragen op die onbeantwoord blijven. Alle zijlijnen verhogen het verhaaltempo en zorgen zeer zeker voor een interessant plot. Charbonneau verzaakt er echter in juist díe lijnen uit te werken. Wellicht iets voor in het vervolg?

Marloes Otten

Joelle Charbonneau – Aan het hof van Eden. Vertaald door Karien Gommers. Karakter, Uithoorn. 318 blz. € 17,99.