Elk jaar weer kijk ik uit naar de zomervakantie, waarin ik nou eens echt de tijd heb om te lezen. Niets heerlijkers dan achter elkaar door te kunnen gaan en om, als een boek uit is, te gaan dubben over welke ik nu eens van de stapel zal pakken. Ik hoor dat ook terug van mijn klanten, die met stapels naar de kassa komen en daar graag een door ons geadviseerd boek bovenop leggen. Sommigen laten de boeken inpakken, dan is het een verrassing voor ze, in welke volgorde ze het leesvoer tot zich gaan nemen. Boeken kopen is zo een deel van de vakantievoorpret. (Zou dat bij de e-books straks ook zo voelen?)

Ik zoek mijn vakantieboeken niet in de winkel uit. Thuis liggen de stapels hoog opgetast, waaruit een roman of twee, een paar detectives en non-fictieboeken pak. En altijd neem ik meer mee, dan waar ik tijd voor heb. Dat rijke gevoel van die grote stapel is zo lekker.

Dit jaar heb ik genoten van De verborgen geschiedenis van Courtillon, het tweede boek van Charles Lewinsky dat in het Nederlands vertaald is. Zijn bestseller Het lot van de familie Meijer had ik destijds aan mij voorbij laten gaan en nu vragen klanten me regelmatig wat ik van dit ‘tweede’ boek vind. Een goede aanleiding om eens wat van hem te gaan lezen. Bovendien speelt het zich af in Frankrijk, ons vakantieland. De verborgen geschiedenis van Courtillon gaat over verloren liefdes, schuld, relaties die niet toegestaan zijn, jaloezie, wraak, daders en slachtoffers. Vaak blijft in het midden wie zich waaraan schuldig heeft gemaakt. Het is een perfect vakantieboek, dat stof tot nadenken geeft.

Daarna las ik Anneloes Timmerije’s roman De grote Joseph. Het was me aanbevolen door een collega. Ook dit blijkt een uitstekend boek en tot mijn verrassing speelde een groot deel van het Nederlandse boek, zich in Frankrijk af. Een jonge vrouw verliest haar moeder, die na weken van vermissing vermoord teruggevonden wordt. In een poging dit te verwerken, reist ze af naar haar oom, die in Frankrijk in een woongemeenschap voor psychiatrische patiënten is opgenomen. Via hem probeert ze te achterhalen waarom haar moeder ooit naar Nederland verhuisde en haar naam liet veranderen. Ze doet schokkende ontdekkingen, die het verhaal een detectiveachtige lading meegeven. Spannend en meeslepend, een aanrader voor alle leeftijden.

Heel iets anders is Zucht van Bram Bakker en Meindert Inderwisch. In dit boek wordt betoogd, dat verslaving zich niet beperkt tot drank en drugs, maar dat mensen ook verslaafd kunnen zijn aan kopen, eten, medicijnen. Mateloosheid als ziekte van onze welvaartsmaatschappij. Interessant is dat medicijnen soms uitkomst kunnen bieden, doordat het de zucht naar het verslavende middel onderdrukt. Het informatieve deel wordt aangevuld door indrukwekkende ervaringsverhalen. Een zwaar onderwerp voor de vakantie, maar prettig en snel geschreven.

Aangedaan was ik door De vrouw die zegt dat ze mijn moeder is van Judith Uyterlinde. Na De eisprong, haar debuut over ervaringen in het medische circuit vanwege ongewilde kinderloosheid, heeft ze nu een boek geschreven over haar familie van moederskant. Toen Judith en haar man zich aanmeldden voor adoptie, kregen zij informatie over de beschadigingen die adoptiekinderen oplopen, doordat ze bij herhaling afscheid moeten nemen van vertrouwde verzorgers, te beginnen bij hun eigen moeder. Toen Judith zich ging verdiepen in de familiegeschiedenis van haar moeder, bleek dit afscheid nemen van moeders en opvolgende verzorgers als een rode draad door deze tak van de familie te lopen. Haar grootvader verloor zijn moeder, die in het kraambed stierf en hij kreeg met meerdere stiefmoeders en opvoedende grootouders te maken. Judiths grootmoeder stierf als jonge vrouw in Auschwitz en haar drie jonge kinderen werden geconfronteerd met vele opvoeders. Dat dit zijn sporen heeft nagelaten en karakters gevormd heeft, weet Uyterlinde goed weer te geven en het vormt haar houding ten opzichte van haar adoptiedochters. Niets kan mij zo raken als de kwetsbaarheid van kinderen. Zij zijn immers niet in staat zelf vorm te geven aan hun leven en zijn volledig afhankelijk van beslissingen die volwassenen over hen nemen. Oorlog, adoptie, ziekte, honger, mishandeling en andere ingrijpende gebeurtenissen drukken een levenslang stempel op kinderen. Uyterlinde heeft de gegevens over haar familie en haar toeleven naar de adoptie van haar dochters mooi met elkaar verweven.

En dan las ik ook nog de superspannende Scandinavische detective De vrouw in de kooi van Jussi Adler-Olsen. Een jonge, mooie en populaire linkse politica verdwijnt van de een op de andere dag tijdens een bootreis van Denemarken naar Berlijn. Vijf jaar later gaat een naar een zijspoor gepromoveerde politieman de verdwijning nog eenmaal onderzoeken. Bloedstollend én de eerste van een trilogie!

Inge Happé