Reportage: De uitreiking van de Libris Literatuur Prijs 2011

Gisteren werd de Libris Literatuur Prijs 2011 uitgereikt aan Yves Petry voor zijn roman De maagd Marino. Judith van den Hul won een prijsvraag (ze ried de shortlist helemaal goed) en mocht daarom bij de uitreiking aanwezig zijn. Speciaal voor Tzum.info schreef ze onderstaande reportage en maakte ze foto’s.

9 mei, Amstel Hotel, uitreiking Libris Literatuur Prijs 2011

Wanneer voormalig minister Plasterk in smoking het terras van het Amstel Hotel op loopt, weet ik hoe laat het is: tijd om zelf de mooie jurk aan te trekken voor de feestelijke uitreiking van de Libris literatuur Prijs. Even later, na het aanhijsen van ingewikkelde kledingstukken, kunnen mijn geliefde en ik ons mengen met de gasten, die nu van heinde en verre arriveren.

Boven, op de eerste verdieping, langs de galerij en buiten op het dakterras is drank en barsten de conversaties los. Het duurt niet lang of daar verschijnt Peter Buwalda met zijn mooie vriendin. Wanneer ik vraag of ik hem mag fotograferen, blijkt hij feilloos te weten hoe ik zijn boek in een eerder blog ten opzichte van de andere genomineerden gepositioneerd heb, en die plaats zint hem niet echt. Maar hij is sportief en er komt een mooie foto. Pas nadat de foto gemaakt is, zie ik dat Yves Petry pal naast hem staat. Er is zelfs een stukje Yves op de foto van Peter zichtbaar. De rustige Vlaming lijkt zich nog niet echt druk te maken, ook hij gaat op de foto.

De Libris-boekhandelaren zijn natuurlijk goed vertegenwoordigd. Alleen al op het dak ontmoet ik Apeldoorn, Deventer, Amsterdam, Middelburg en Breda. Het is al snel een gezellige boel. Het dak is ’the place to be’ want van daar heb je prima zicht op wie er zijn en wie er arriveren. De obers lopen ondertussen af en aan.

Daar verschijnt Adriaan van Dis met in zijn kielzog een cameraploeg op het dak. Esther Gerritsen is ook van de partij. Zij heeft een frisse uitstraling en draagt een paarse jurk en prachtige schoenen. Het dakterras krijgt door haar ogenblikkelijk een vleugje jeugd, want de meeste genodigden zijn niet piepjong. Haar vriend, een man met humor en een prachtige gouden speld op het jasje van zijn smoking, wijkt niet van haar zijde. Esther wil best op de foto.

Alle genomineerden op de afwezige Arnon Grunberg na, krijgen op het dak een interview voor de camera. Daarna klingelt een belletje en klinkt het verzoek naar de Spiegelzaal te gaan.

Wat een prachtige zaal, wat een mooie tafels. Na enig zoeken vindt iedereen de juiste plek, er is met veel precisie een goede tafelschikking gemaakt. Mieke van der Wey opent het diner en Philip Freriks houdt als voorzitter van de jury een korte toespraak waarin hij meldt dat Arnon Grunberg afwezig is, maar dat had iedereen al geconstateerd.

Mijn partner en ik blijken rug aan rug met meneer Lubbers te zitten, en we hebben aan tafel Louise Fresco, een jurylid en boeiend gezelschap. Al snel ontstaat een interessante discussie over vrouwen en literatuur. Ze zijn nog altijd ondervertegenwoordigd, de dames die prijzen in de wacht slepen. Het eerste gerecht is tongstrelend, de wijn doet de rest. En hoewel er aan tafel druk over de winnaar of winnares wordt gespeculeerd, laat Louise niets los, tuurlijk niet, we blijven ontzettend nieuwsgierig.

Hoewel de schrijfkunst centraal staat, is ook de kookkunst buitensporig goed. En de wijn, de wijn, tjonge, daar kun je een boek over schrijven! Ogen, oren, neus en tong, zij worden allemaal in de watten gelegd.

Tikkop, Superduif, Bonita Avenue, De omweg, De maagd Marino en Huid en haar, stuk voor stuk krijgen ze tussen de gerechten aandacht van de juryleden. Zij bespreken ieder één of twee boeken, als opmaat voor de Grote Ontknoping. En dan, na het dessert, een vierkant kunstwerkje van chocolade met een marsepeinen Librislogo, is het eindelijk zover. Live in de uitzending noemt Philip Freriks dan eindelijk de naam van wat tijdens het uren napraten blijkt, de onverwachte winnaar. Het is Yves Petry, de ingetogen Vlaming, die dolgelukkig en ook een beetje aangedaan is. De pers en camera’s storten zich letterlijk op de beduusde Belg. Later, tijdens een onderonsje, wanneer hij wacht op een radiointerview, vertrouwt hij me toe dat het de Belgen niet veel zegt wanneer een Vlaming genomineerd is voor een Nederlandse prijs. Maar wanneer hij die prijs wint, tja, dat betekent veel.

Er is niet alleen blijdschap, er is ook tegenslag te verwerken. Alle genomineerden hebben intens in spanning gezeten. Na de ontknoping volgt de ontlading en ieder doet dat op zijn eigen manier. Esther Gerritsen blijft sportief en leuk. Adriaan van Dis lijkt enigszins teleurgesteld, maar blijft een opvallend middelpunt in diverse conversaties. Peter Buwalda  kan best wat positieve steun gebruiken en Gerbrand Bakker, ach, Gerbrand Bakker. De obers lopen af en aan, en inmiddels is het geen wijn meer. Hij blijft het langst van alle net niet winnaars.

Na heel veel en intensief napraten, dat blijken mensen die naar dergelijke gelegenheden komen zeer goed te kunnen, eindigt de avond voor mijn geliefde en mij aan tafel met de sponsoren en de organisatoren. In tegenstelling tot de verhitte discussies elders, vinden aan deze tafel rustige gesprekken plaats. Het is een mooi, ingetogen slot van de avond. Helemaal afgedraaid verschijnt Yves Petry nog eenmaal in de zaal. Ik maak nog een keer een foto van hem met zijn cheque.

Dan gaat iedereen naar huis. Mijn geliefde en ik schrijden alleen maar naar de lift, want wij blijven slapen in een prachtige kamer met rivierzicht. Hoewel, het is drie uur wanneer we tollend van de slaap en de vele indrukken op het enorme bed ploffen. Van de rivier zien we tijdelijk niets.

Tekst en foto’s: Judith van den Hul