Foto: Julian Barnes houdt een speech
Zie de foto op Flickr.
Nederlanders kunnen niet speechen. Ga in je hoofd de grote literaire prijsuitreikingen maar na en er is geen enkele speech die je is bijgebleven. Men mompelt en rommelt, er ontvalt een schrijver soms een bedankje, maar meestal staan ze er bij als pubers die een spreekbeurt voor de klas moeten houden en zo snel mogelijk weer terug naar hun plaats willen. Alleen Harry Mulisch ontving prijzen alsof het vanzelfsprekend was.
Julian Barnes liet afgelopen week zien hoe het ook kan. De rug rechten, de zaal inkijken en met een ironische toon, hoffelijk met scherpe randjes, het woord nemen. En gewoon zeggen dat die prijs je ook toekomt na zoveel nominaties. Alsof het vanzelfsprekend was.
In Nederland krijgen schrijvers ook niet de gelegenheid om een speech te houden. Nieuwsuur heeft geen tijd om het uit te zenden en dan laten de organisatie en de schrijvers het er maar bij zitten. Als een genomineerde van tevoren weet dat hij na de uitreiking voor televisiekijkend Nederland zijn gedacht kon zeggen, ja dan bereiden ze wel iets voor. Zoals trouwens ook David Van Reybrouck had gedaan na het winnen van de AKO vorig jaar. Een fraaie speech, zonder meer, herinner ik me.