Die Blankenburgtunnel ligt er nog niet

Twee jaar na de media-aandacht voor de dreigende sloop van de woning van mijn moeder, ontvang ik nog steeds steunbetuigingen, per mail, per telefoon, soms per brief. ‘Is er al nieuws?’ is een vraag die vaak opduikt, of, en hier spreken de optimisten onder ons: ‘Is er nog hoop?’ Het laatste nieuws over de aanleg van de Blankenburgtunnel is te lezen in een nieuwsbrief van Natuurmonumenten, vorige week verspreid per mail. Ik citeer:

De structuurvisie voor de Blankenburgtunnel heeft de Tweede Kamer inmiddels gepasseerd, maar ook de Eerste Kamer moet haar goedkeuring nog geven. Nadat de minister tot twee keer toe schriftelijke vragen (van Groen Links en SP) niet naar tevredenheid van de Eerste Kamer had beantwoord, werd zij ‘op het matje geroepen’. Minister Schultz heeft ook in dat mondelinge overleg de Eerste Kamer niet meteen kunnen overtuigen. Zij heeft toegezegd dat zij een schriftelijke reactie zal geven op de brief van Natuurmonumenten en de Natuur en Milieufederatie Zuid-Holland aan de Eerste Kamer. De discussie draait om de fundamentele vraag of de minister haar Blankenburgtunnelbesluit niet baseert op achterhaalde verkeersgroeicijfers.

         Over dit laatste kan ik een praktijkvoorbeeld geven. Veel voorstanders van het project klagen dat ze zo lang moeten wachten op de veerboot als ze vanuit de Botlek naar Maassluis reizen. Vooral de files die hierdoor ontstaan, vaak op vrijdag en soms wel een kilometer lang, worden als gewichtige argumenten driftig rondgetwitterd.

         Die files heb ik gezien, het tijdstip klopt, de lengte ook. Net als in de late jaren zestig en in de jaren zeventig, met als niet onbelangrijk verschil dat de files toen tot in de Botlek reikten, tot op de weg die naar de scheepswerven van Verolme leidde, en zich niet beperkten tot vrijdag. Die files ontstonden elke werkdag zo ongeveer om 4 uur ’s middags, hielden aan tot een uur of 6, en ze waren vele kilometers lang. Ook toen klonk de roep om de tunnel. De conclusie dat het project toen urgenter was dan het nu is, ligt voor de hand. Inderdaad, achterhaalde verkeersgroeicijfers…

         Een ander nieuwtje is dat de publicatie van het ontwerp Tracébesluit voor de aanleg is verschoven van 2014 naar 2015. Ook dit staat in de nieuwsbrief van Natuurmonumenten. Ik weet niet waarop zij zich baseren, maar ik ken een paar medewerkers goed genoeg om te weten dat ze nooit loze informatie naar buiten zouden brengen.

         Desalniettemin laat Rijkswaterstaat, de huidige eigenaar van de woning van mijn moeder, het er niet bij zitten. Mijn moeder heeft tot eind volgend jaar de tijd om haar koffers te pakken, en een nieuw huis te zoeken. Dat zij 86 is, en niet bepaald de gezondheid bezit om zomaar 1,2,3 de huizenmarkt te bestormen, schuwde een medewerkster niet om mij tijdens een telefonisch onderhoud te vragen of mijn moeder al een makelaar in de arm genomen heeft.

         Toen ik later opperde dat het wel erg wreed is om een – dan – 88-jarige midden in de winter op straat te zetten, en om een aantal maanden uitstel vroeg, luidde het antwoord: ‘Niets belet uw moeder om eerder te vertrekken. Ze is geheel vrij haar eigen moment te kiezen.’

         Mijn media-offensief van twee jaar geleden, waaronder een kroniek die eerst in Tzum, later in de Volkskrant verscheen en waarin ik de onteigeningen beschrijf die mijn moeder in haar leven heeft meegemaakt – het waren er trouwens 4 en geen 3 zoals ik schreef – wekte nauwelijks de aandacht van de bewindvoerders. Kennelijk is het zo slecht gesteld met het empatisch vermogen van Terreurbewind Rutte dat het heel normaal gevonden wordt om een 86-jarige uit een woning te zetten waarvan ze eerst eigenaar was, en die ze 50 jaar lang grotendeels voor eigen rekening onderhouden heeft. ‘Ik heb altijd al geweten dat ministers geen moeders hebben,’ merkte een vriendin toepasselijk op.

         De enige die de moeite nam om mijn moeder – en mij – een bezoek te brengen, PvdA kamerlid Mevrouw Kuiken – en beloofde de zaak met de minister te bespreken – hult zich nog altijd in ijzig stilzwijgen.

         ‘Die Blankenburgtunnel ligt er nog niet,’ twitterde een tegenstander naar aanleiding van de nieuwsbrief van Natuurmonumenten. In de laatste alinea van diezelfde nieuwsbrief lees ik: Alhoewel het ministerie graag anders wil doen geloven, is het nog allerminst zeker of deze achterhaalde zesbaanssnelweg van 1,2 miljard euro er ook echt komt!

         Dus ja, er is nog hoop.

Aristide von Bienefeldt