In zijn column voor zo’n beetje alle regionale dagbladen schrijft Tommy Wieringa vandaag over de herdenkingsdienst voor Joost Zwagerman afgelopen week. Vooral de toespraak van Elik Lettinga, de voormalige redacteur en uitgever van Joost Zwagerman bij De Arbeiderspers, schoot bij Wieringa in het verkeerde keelgat.

Joost Zwagerman, memoreerde zijn voormalige redactrice, moest vooral worden afgeremd – alles wat hij inleverde was altijd te veel en te vol. Ze kon eigenlijk geen aardig woord voor hem opbrengen.

Ze typeerde hem als een manische figuur met een cijferfetisj, die zonder haar harde hand geen behoorlijk boek had geproduceerd; je had je vingers in je oren willen stoppen om je goede herinneringen aan de dode niet te laten bederven.

Wieringa memoreert ook nog het warrige optreden van de ‘door harddrugs verwoeste fotograaf’ Paul Blanca. De gedichten van Pieter Boskma, later een van de dragers van de kist, bevatten ’tot ons geluk’, schrijft Wieringa wel de juiste woorden voor de juiste plek.