Als scherven geen geluk brengen

In de stortvloed aan spin-offs die de stripwereld het afgelopen jaar te verwerken kreeg, zaten nauwelijks hoogvliegers. Weinig originele gedachten, te veel brave afgeleide verhalen met verwijzingen naar het origineel en vaak gebracht met een overdreven schatplichtigheid. Dat het anders kan bewijzen Stedho en Lectrr met Red Rider, een drieluik dat losjes is gebaseerd op De Rode Ridder van de Vandersteen Studio’s.

Zij die de Rode Ridder nog kennen uit de tijd van de blauwe omslagen, van de ridder met de rode cape, zullen daar niets van terugzien. Ook de reguliere reeks is met de jaren qua uiterlijk en uitstraling behoorlijk aangepast. Met Red Rider zet tekenaar Stedho nog een extra stap, en die is niet onverdienstelijk: het verhaal van scenarist Lectrr leest vlot en is boeiend. De vaart blijft er prima in.

In de drie delen van Red Rider die binnen een tijdsbestek van twee maanden verschenen zien we geen ridder te paard, maar is het hoofdpersonage een Irak-veteraan die zich ergens in het rurale Amerika van nu ophoudt. Hij rijdt motor en bezorgt pakjes. Zijn bedrijf heet Red Ex.

Een van die pakjes is bestemd voor Merlijn, een aan lager wal geraakte crackverslaafde circusartiest. Later blijkt dat Merlijn zich verborgen houdt voor zijn aartsvijand B’hal, die de wereld in de verdoemenis wil storten. Dat kan B’hal alleen als hij alle zeven delen van een magisch kleitablet in zijn bezit krijgt. Hij mist nog één stukje en dat zit in het pakje dat Red heeft bezorgd. B’hal heeft intussen zijn handlangers opdracht gegeven de scherf terug te bezorgen en zo komen de kwaaien bij Red uit.

Het personage B’hal is bekend bij de lezers van de klassieke reeks. Het is Bahaal, de Prins der Duisternis, die het al sinds 1969 aan de stok heeft met de Rode Ridder. B’hal is een grootmeester van de zwarte magie en dat blijkt vooral in het afsluitende deel, Het huis Merlijn. Daar draagt B’hal de magiërspij en suizen de vloeken, offerandes en magische windvlagen je om de oren. Met de slotscène breekt het scenario van Lectrr duidelijk met de eerste twee delen die aardser zijn. Ergens vraag je je af waarom B’hal zijn twee onkundige handlangers steeds op pad stuurt om de scherf te zoeken: is er geen zwart kunststukje dat hem beter helpen kan? Een spreuk desnoods.

Wat het verhaal mooi maakt is het ingenieuze plot, dat kunstig verweven is door de drie delen. In deel 1, De zevende scherf, danst het verhaal van de perspectiefwisselingen. We leren alles en iedereen kennen om goed voorbereid te beginnen met het tweede deel, Teufelsberg. Daar leert Red de ware toedrachten kennen en weet hij in wat voor wespennest hij zich gestoken heeft. Hij vindt een reden om zich toch in deze zaak vast te bijten en doet dat niet alleen; Celeste die hij ergens onderweg ontmoet en die in het verhaal steeds zijn pad blijft kruisen, helpt hem. Ook niet zonder reden overigens.

Bijzonder curieus is de flaptekst van het eerste deel. Achterop wordt niet alleen kort de inhoud van het eerste deel uit de doeken gedaan, bij wijze van samenvatting, maar ook alvast van de twee andere delen. Een afrader: het haalt de spanning nogal uit het verhaal.

De tekeningen zijn solide, met name de karakterkoppen zijn treffend. De pagina’s zijn spectaculair opgebouwd, heel filmisch, met veel actie en het kleurgebruik is echt voortreffelijk. Jammer dat nergens in de albums te vinden is wie voor de kleuren verantwoordelijk is, zeker als het zo sfeerbepalend is als bij Red Rider. Het verhaal is meedogenloos en hard, met personages die al een paar jaar geen verjaardag hebben gevierd, en dat is even wennen. Het is allemaal wat vuiger en ranziger dan je verwacht. Misschien moet je van tevoren op geen enkele manier die oude Rode Ridder voor ogen hebben. Daar heeft het uiteindelijk, behalve enkele bekende figuren uit die reeks, toch te weinig mee te maken.

Stefan Nieuwenhuis

Stedho en Lectrr – Red Rider: 1 De zevende scherf, 2 Teufelsberg, 3 Het huis Merlijn. Standaard Uitgeverij. 44 pagina’s per deel. 7,99 per deel.