De koning

Ik ben republikein, maar ik gedoog de monarchie omdat ik van toneel houd. Toen de koninklijke familie dit jaar naar Groningen kwam, heb ik de ramen en deuren gesloten en pas toen ze met z’n allen de provinciegrenzen over waren weer geopend. Willem-Alexander kwam afgelopen week opnieuw naar Groningen om de mooie tentoonstelling over De Ploeg in het Groninger Museum te openen. De officiële opening vond plaats in de Der Aa-kerk en meer dan uur van tevoren stond ik al in een enorme rij te wachten om binnengelaten te worden.

Rijen in Groningen zijn überdemocratisch. Of je nu wethouder bent geweest of museumdirecteur of Commissaris van de Koningin of een stukjesschrijver voor de krant: iedereen staat in dezelfde, steeds langer wordende, rij. De zon scheen volop en ik keek, underdressed in mijn nette overhemd, naar al die progressieve bobo’s die zich aan het kledingvoorschrift ‘tenue de ville’ hadden gehouden en stonden te zweten in hun jasjes. De beveiliging was minder stevig dan ik dacht; toen we eenmaal binnen waren, werden tassen en rugzakken niet gecontroleerd. Je kreeg een polsbandje om, werd getrakteerd op een glas bubbels dat je binnen honderd meter moest leegdrinken voordat je de ruimte betrad waar de daadwerkelijke opening plaatsvond. Daarna was er een openingsprogramma waarover niets positiefs te vertellen is. Ja, de koning was er en hij moest meeswingen met liedjes die niets met De Ploeg te maken hadden. De koning was nog de minst stijve, want probeer een kerk vol Groningers maar in beweging te zingen. Daar heb je op zijn minst een aardbeving voor nodig. (zie onderstaand filmpje vanaf een minuut of 37.)

In de Volkskrant van vorige week zag ik een enorme overzichtsfoto waarop Prins Harry en zijn Meghan na hun huwelijk terugreden naar hun kasteeltje. Overal tv-ploegen natuurlijk, maar het meest shockerende was de groep van honderden mensen die allemaal hun mobieltje boven hun hoofd geheven hielden om hun eigen unieke foto van dat moment te nemen. De moderne Hitler-groet. En nog erger dat ik, even later in het museum, als republikein, minutenlang stond te wachten om precies hetzelfde te doen toen de koning langsliep.

Coen Peppelenbos

Deze column verscheen eerder in een kortere versie in de Leeuwarder Courant en het Dagblad van het Noorden  op 2 juni 2018.