Sophie Hannah verrast met vermakelijke nieuwe Poirot

Hoera, een nieuw Hercule Poirot-mysterie! Sinds 2014 schrijft Sophie Hannah boeken over deze klassieke speurder, een creatie van Agatha Christie. Haar eerste was De Monogram Moorden, gevolgd door De nieuwe erfgenaam. Nu is er Het mysterie van de drie kwarten. Nu is het niet zo dat deze eerste twee Hannah-Poirots erg goed zijn ontvangen, maar de schrijfster heeft vanwege haar pakkende schrijfstijl voldoende krediet om echte detectiveliefhebbers verwachtingsvol aan haar derde te laten beginnen.

In dit boek ontdekt Poirot dat er uit zijn naam brieven zijn verstuurd, waarin hij de geadresseerden beschuldigt van de moord op Barnabas Pandy. Pandy lijkt echter helemaal niet vermoord te zijn, en het wordt een heikele onderneming om nader onderzoek te doen naar diens dood. Toch gaat Poirot samen met inspecteur Edward Catchpool van Scotland Yard aan de slag, en via de compositie van een stuk cake, bestaande uit vier kwarten, komt Poirot in het laatste hoofdstuk in de klassieke setting waarbij iedereen samenkomt, tot een bevredigende oplossing van het raadsel. Of die oplossing leidt tot een bevredigende strafmaat is een ander verhaal – subtiel verweeft Hannah opvattingen over de doodstraf in haar verhaal, op een manier die bij Agatha Christie ondenkbaar zou zijn geweest. Het is natuurlijk ook een anachronisme om daar op dergelijke wijze op te reflecteren, maar Hannah brengt het boeiend en komt er met gemak mee weg.

Onze recensie van De Monogram Moorden diepte al uit dat het een heikele onderneming is, het reanimeren van geliefde personages van een andere schrijver. Het mysterie van de drie kwarten roept opnieuw de vraag op, of het wel zo geslaagd is, deze gereconstrueerde Poirot. Wanneer de speurder een stukje cake van zijn bordje afschuift om een punt te maken, schiet als lezer onwillekeurig de gedachte door je hoofd: ‘Dat zou Poirot echt nóóit gedaan hebben! Hij is er immers veel te netjes voor!’ En ook al is Christies Poirot zeker nieuwsgierig, hij weet dat altijd te verpakken in een laagje minzame beschaving. Hannah’s Poirot stelt vragen die wel erg ver gaan. Dit vergelijken is nooit te voorkomen. Poirot is van Christie, en sinds Christie dood is, is hij van ons allemaal. Dat Sophie Hannah over hem mag schrijven, zal haar dus automatisch altijd op kritiek komen te staan, dat is onvermijdelijk.

Het lijkt er echter op dat Hannah zich niet uit het veld laat slaan, sterker nog; met Het mysterie van de drie kwarten begint ze goed op stoom te raken. Moedigde Doeke Sijens in eerdergenoemde recensie Hannah al aan om meer te investeren in Catchpool, nu is niet alleen Catchpool een levendig personage, ook Fee Springs van Koffiehuis Pleasant’s is vermakelijk. Dat Poirot zich wat brutaler door het verhaal beweegt, voegt ook aan hem wat kleur toe. Gezien het feit dat Agatha Christie Poirot aan het einde van haar schrijfcarrière helemaal zat was, is karakterontwikkeling bij Poirot misschien juist wel een heel goed idee, anders blijft hij immers maar ‘een ei met een snor’, om met de schooljongens die een rol spelen in het boek te spreken.

Het plot van De nieuwe erfgenaam was zo ongeloofwaardig dat het zich kon meten met de meest onwaarschijnlijke detectives van John Dickson Carr. Toch leed deze tweede Hannah-Poirot onder de ontknoping – na lezing voelde je je enigszins bekocht. Deze derde Poirot heeft een acceptabeler plot, is vol van verrassend kleurrijke personages, en is met vaart en enthousiasme geschreven. Het mysterie van de drie kwarten is een heerlijke licht verteerbare detective voor de decembermaand. Dat er nog maar vele Poirots van Hannah’s hand mogen verschijnen.

Agmar van Rijn

Sophie Hannah – Het mysterie van de drie kwarten. Vertaald door Yolande Ligterink. House of Books, 268 blz. € 19,99.