Thomas Heerma van Voss schreef voor De Lage Landen een column over een pijnlijk interviewmoment. Hij werd gevraagd om een Spaanse schrijver en diens vertaler te interviewen. Zijn column begint als volgt:

Er kwam een Spaanse auteur naar Nederland en mij werd gevraagd om hem publiekelijk te interviewen. Waarom begreep ik maar half. Ik had weliswaar over zijn laatste boek geschreven, maar al ver voor zijn komst, en mijn stuk was op zijn best “mild positief” te noemen. Elders had het boek in elk geval veel meer lof gekregen, ik was kritisch geweest op enkele technische kwesties en ook op het niveau van de vertaling.

Toch zegde ik toe voor het interview. Omdat ik iets publiekelijks in het Engels wilde proberen. Omdat er een keurige vergoeding werd geboden. Omdat ik als stelregel probeer te hanteren: indien je twijfelt uit ongemak, altijd doen.

De avond blijkt alleen niet heel succesvol te zijn:

De organisatrice van de avond stond ineens voor ons, eerder had ze zich schuilgehouden. Ze omhelsde de Spaanse auteur, ze leken elkaar al jaren te kennen. Toen draaide ze zich naar mij. “Daan! Wat leuk dat je er bent.”

“Ik ben Thomas”, zei ik.

“Echt? We hadden de hele week het idee dat Daan dit zou doen.”

Een tijdje keek de vrouw me onderzoekend aan, ze leek me niet helemaal te geloven. Ik onderdrukte de neiging in haar gezicht te rochelen. In plaats daarvan glimlachte ik en ging alvast op de eerste rij zitten, vlak bij het podium.

En de vertaler blijkt de avond voor Heerma van Voss nog erger te maken:

Hij las instemmend voor uit enkele positieve recensies over zijn eigen vertalingen, vervolgens zei hij dat er in al die jaren maar één negatieve recensie was verschreven. Ook daaruit las hij voor, met ineens iets bespottends in zijn stem. Met een steek herkende ik mijn eigen alinea’s van maanden terug. Mijn naam noemde de vertaler niet, wel zei hij schamper: “Deze criticus kan toch zeker geen Spaans? Of heb ik iets gemist?”

Voorzichtig gelach uit de zaal. Ik vroeg me af of hoe veel mensen doorhadden dat het over mij ging.

Enfin, lees de volledige column hier. Namen en rugnummers geeft Heerma van Voss overigens niet in zijn column. Mogen wij een bescheiden gok doen? De Spaanse schrijver Rafael Chirbes en zijn vertaler Arie van der Wal?