Het was even aan onze aandacht ontsnapt maar eind augustus schreef hoofdredacteur Marvin Hokstam van Afro Magazine (‘Representatie is bij AFRO Magazine niet alleen een woord, het vormt de basis van ons platform.’) een stuk over Kroesvee van John Meilink. Een boek dat hij niet gelezen had, maar hij had wel een drie sterren-recensie in De Telegraaf gelezen over dat boek. Dat de roman over de slavenhandelaren gaat (volgens De Telegraaf dan) schiet bij Hokstam in het verkeerde keelgat:

Maar waar schrijft Melink [sic] een boek over? Over hoe moeilijk het voor die Europeanen was. Het verhaal van de drie biggetjes, maar dan vanuit het oogpunt van de wolf die mag opscheppen over hoe goed hij kon blazen. Een don’t dus.

En dan nog de titel: Kroesvee. Maar hij wilde “niemand kwetsen.” Bruh, just don’t! Het is jouw goed recht om aan de verkeerde kant van de geschiedenis te blijven zitten, maar hou de achterhaalde waanideeen [sic] die daar hun oorsprong vinden ook daar. Dat je een uitgever zover krijgt dat die het publiceert en dan een krant in meekrijgt. Zucht.

Het stukje is getiteld ‘Do’s en don’ts’ en zet Kroevee, zonder dat Hokstam het boek gelezen heeft, al meteen in de foute hoek.

Stel je even het ergste voor dat mensen met elkaar hebben uitgehaald. Nazi’s die mensen vergastten [sic] tijdens de Tweede Wereldoorlog, ethnic cleansing die plaatsvond in Bosnië, en 911 [sic], bijvoorbeeld.

Stel je nou voor dat iemand daar een boek over zou schrijven, maar vanuit het perspectief van degenen die het kwaad verrichten, met hen als helden.

Schrijver John Meilink kent desgevraagd wel enkele goede boeken vanuit het perspectief van daders:

Jonathan Litell won in 2006 zelfs de Prix Goncourt voor zijn roman De welwillenden, een roman geschreven ‘vanuit het perspectief van een van de uitvoerders van de systematische vernietiging van de Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog’. Dat klinkt bekend, nietwaar? En vergeet de Prix Goncourtwinnaar van 2010 niet: Laurent Binet met zijn HhhH (Himmlers hersens heten Heynrich).

Hokstam denkt dat de hoofdpersonen van Kroesvee als helden worden afgeschilderd op grond van de recensie in De Telegraaf waarin dat helemaal niet beweerd wordt. Op grond van die foutieve aanname mag hij ook wel iets verkeerd doen:

Een journalistieke don’t is “schrijf geen recensie over een boek dat je niet gelezen hebt.” Nou, als Melink zo makkelijk don’ts kan begaan, en als een krant zo gretig drie sterren kan besteden aan iets dat klinkt als bagger, wat weerhoudt mij?

Het lezen van de recensie in De Telegraaf bracht Hokstam nog wel op een idee:

Melink [sic] bracht wel iets teweeg bij mij: een nog onverzadigbaarder drang om eens eindelijk mijn boek af te krijgen, met het slavernijverhaal vanuit het perspectief van de mens die gestolen is uit Afrika en zijn zwarte -en witte- nakomelingen die het in deze door zijn voorouders verpeste wereld samen moeten doen. Ik ga nog meer haast maken; kijk dat is een do!