In haar column op de website van Linda (met de harde kop ‘NA EEN SLECHTE RECENSIE OVER MIJN DEBUUTROMAN GRAPTE HIJ DAT IK HEM NOG WEL ‘MOCHT PIJPEN’ die echter over een totaal andere recensent ging) gaat Stella Bergsma in op de affaire rond Arjan Peters, de Volkskrant-criticus die schrijfsters uitnodigde voor een lunch. Bergsma kreeg ook weleens een berichtje van hem: ‘Vrij flirty, frivool met veel ‘liefs’ en ‘schat’ erin, maar nooit echt over een grens.’

Het probleem met dat snelle afserveren van iemand is dat er dan niet meer te praten valt. En wat niet besproken wordt, wordt nooit echt opgelost. Dat zou pas een fijn nieuw normaal zijn: oplossingen in plaats van oordelen.

Lees haar hele column hier.

Op Facebook schreef schrijver en collega-criticus Auke Hulst ook een lang stuk over Arjan Peters.

We hebben het dus vooral over een patroon van machtsmisbruik, of dit nu cynisch calculerend is gebeurd of vanuit een wat klunzige morele bijziendheid. (Ik vermoed in elk geval dat in de ranzigere roddels weinig waarheid schuilt. Maar goed, er zijn altijd mensen die zich komen warmen aan de brandstapel… en met liefde een extra jerrycan benzine meebrengen.)

Hulst pleit uiteindelijk voor meer onafhankelijkheid:

De kern is simpel, al is de uitvoering een uitdaging: recensenten, media, jury’s, commissies van fondsen, maar ook schrijvers zelf moeten naar onafhankelijkheid streven, omdat dat de enige manier is om optimaal recht te doen aan de literatuur, de schrijvers die besproken dan wel bekroond worden, collegae-auteurs die dat niet worden, de krant, de integriteit van prijzen en vooral ook: de lezer, die soms een knol voor een citroen wordt verkocht omdat iemand daar belang bij heeft.

Op Twitter vraagt Geerten Meijsing zich af of er nog wel iemand is die het opneemt voor Arjan Peters.