Na de positieve aftrap in Humo volgden er meer positieve stukken over Mijn lieve gunsteling, het tweede boek van Marieke Lucas Rijneveld.

Voor het prozadebuut van Marieke Lucas Rijneveld, De avond is ongemak, dat onlangs in de Engelse vertaling de International Booker Prize won, had NRC-recensent Thomas de Veen slechts twee ballen over (‘Het enige wat dit boek lijkt te willen, is ons laten lijden.’) De nieuwste roman van Rijneveld bevalt De Veen veel beter, want hij kent er maar liefst 5 ballen aan toe: ‘Dít is het boek waarmee Marieke Lucas Rijneveld de International Booker Prize had moeten winnen.’ Lees de recensie waarin de recensent ook zijn eerdere oordeel betrekt hier.

In de Volkskrant van morgen zwaait Onno Blom Rijneveld ook lof toe in een 4-sterrenrecensie al had hij soms wat moeite met wrede passages (en dat voor een Wolkers-biograaf):

Geregeld wilde ik Mijn lieve gunsteling wegleggen, omdat sommige plastische beschrijvingen me vervulden met weerzin en walging. Maar ik kon het niet. Ik wilde het ook niet. Ik moest wel doorlezen, me laten meeslepen door Rijnevelds tomeloze taal.

Op de site Neerlandistiek steekt Marie-José Klaver eveneens de loftrompet. Ze vergelijkt Rijneveld met Wolkers.

De echo van Wolkers klinkt ook in Rijnevelds nieuwe roman door. Dat beperkt zich niet tot de inhoud, het omslag van Mijn lieve gunsteling lijkt veel op dat van De walgvogel (1974) van Wolkers. De onmogelijkheid van de liefdes en de rol van de vaders in Mijn lieve gunsteling en De walgvogel tonen ook overeenkomsten.

Mijn lieve gunsteling is niet alleen een gruwelijk goed boek, het is ook gedurfd.

In de lokale krant Het Parool maakt Diewertje Mertens ook een vergelijking met het debuut van Rijneveld:

Het is de kolkende, obsessieve, lyrische stijl die het boek doet opstijgen. Doodzonde dat Rijneveld de Booker Prize al won voor haar debuutroman, die in wezen mager afsteekt tegen Mijn lieve gunsteling.