Als je dingen beter wil begrijpen, kun je soms het beste onbegrijpelijke dingen lezen. Dat klinkt plausibel. De werkelijkheid is poëtischer. Dan staan er elf dichters op een podium. Van lucht garen spinnen ze tot het mist wordt. En net als je denkt ik kan lezen wat er staat waait het weer weg. Zo gaat het steeds. Je wil ‘in het moment’ zijn maar loopt steeds een pas achter. Misschien is dat dichterspubliek zijn: steeds achteraf uit de maat klappen.