Una giornata particolare (2)

Vandaag het leven gered van een overmoedig joch, met lef en vertrouwen in zichzelf, dat nog wat moet worden afgeremd, alvorens hij uitgroeit tot de man die hij zou kunnen worden, zoals dat ook ooit gold voor mij. Ik klink hier wat plechtstatig, maar kan men een dag beter besteden dan door het leven te redden van een kind dat onwetend zijn dood tegemoet holt?

Het gebeurde op de Gedempte Oude Gracht, schuin tegenover boekhandel De Vries. Ik kwam aanlopen uit de Dossestraat en wilde oversteken naar de Jacobijnenstraat. Voor me stonden een Marokkaanse moeder en haar zoontje, ik schatte zijn leeftijd op een jaar of acht. Ik taxeerde de gang van het verkeer.
        Van links kwam uit de Nassaulaan met grote snelheid een bus aanrijden. Ik keek vervolgens naar rechts en zag, ter hoogte van boekhandel Athenaeum, een andere bus in tegengestelde richting aankomen. Er bevindt zich daar aan de overzijde van de gracht een halte, maar aangezien er niemand stond te wachten en kennelijk ook geen passagiers bij die halte wilden uitstappen naderde die bus op de maximaal toegestane snelheid.

De bus uit de Nassaulaan daverde voorbij en benam op dat moment volledig het zicht op de bus die aan kwam zetten vanaf het Verwulft. Nadat de kolos aan onze kant van de gracht gepasseerd was stak de jongen plotseling rennend over. Zijn moeder hief geschrokken haar hand (waarschijnlijk was dat ook de bedoeling; hoe kon haar zoon beter laten zien wat hij allemaal al kon.)
         En vanuit mijn diepste binnenste bulderde ik over al het verkeersgedruis heen:
        ‘NIET! NIET! STOPPEN JIJ, NU!’
         Het jong schrok en bleef midden op de gracht staan, terwijl de bus hem, luid claxonerend, op een haar na miste.
         Soms moet men zijn stem verheffen.

L.H. Wiener