Nieuws: Bert Natter hekelt NRC-critici Sebastiaan Kort en Thomas de Veen
Vijf ballen kreeg Boek 1 van Martin Rombouts in de NRC. Recensent Thomas de Veen was vol lof over het debuut van Rombouts. Bert Natter was niet zo onder de indruk van het boek:
De bezieling moet uit de tekst blijken, die rijst als het ware op uit de woorden. De functionele titel van boek 1 is een goede illustratie van het gebrek aan literaire bezieling. Rombouts lijkt (door zichzelf) te zijn gedwongen een roman te schrijven. Het is een roman, natuurlijk is het een roman, alles waar ‘roman’ op staat, is een roman. Dus dit is een roman, ook al bestaat boek 1 uit onder elkaar geplakt plichtmatig proza van iemand die schrijft alsof hij ten onrechte strafwerk heeft gekregen: Ik ben een dichter en ik nu moet ik een roman schrijven.
In drie stukken (waarvan er twee zijn overgenomen door Neerlandistiek) gaat Natter niet alleen in op Boek 1 van Rombouts, maar ook op de stand van de kritiek, met name in de NRC.
Waarom zou er geen kritiek op de kritiek mogen zijn? Critici zijn in staat om in een paar honderd woorden het werk van jaren in de grond te boren — en dat is hun goed recht — maar waarom zou hun werk niet af en toe mogen worden beoordeeld? Wie uithaalt, moet ook kunnen incasseren. En vervolgens moet je als criticus een volgend boek van de criticaster weer met open vizier tegemoet treden — als het je daadwerkelijk om de literatuur gaat.
Vooral Sebastiaan Kort en Thomas de Veen moeten het ontgelden. Lees de stukken van Natter hier, hier en hier.
Natter kreeg (zoals hij zelf ook memoreert in een van zijn stukken) 3 ballen van Thomas de Veen voor zijn roman Aan het einde van de oorlog.
(foto, Bert Natter in De Literaire Hemel in Amen met Annette Timmer)
Bert Natter heeft gelijk. Ik lees nog liever een saaie, literaire analyse van een zesdeklasser, dan die narcistische stemmingmakerij van nu
En hoeveel van die boeken heeft u, meneer Vissen, precies gelezen? En valt het werk van Joan Didion ook onder ‘narcistische stemmingmakerij’? Maggie Nelson? Ariel Levy?
Het gaat in dit geval over de recensenten, mevrouw De Vrede.
“Rombouts lijkt (door zichzelf) te zijn gedwongen een roman te schrijven.” Ha, en wat doet Murakami, een van de meest geprezen Japanse schrijvers van deze tijd, wanneer hij zijn werkroutine volgt? Sinds wanneer doet jezelf dwingen kunst te maken af aan het werk?
Het boekenweekgeschenk was halverwege de boekenweek al niet meer leverbaar. Heel het lezend volk snakte wellicht naar een leesbaar geschenk. Die geschenken werden door mij altijd na 1 of 2 bladzijden naar de papierkliko verbannen. Het lijkt erop dat ik weer niks gemist heb. Hoera!