Een verhaal dat vooral veel belooft

In Tussenjaren (2025) van Yannick Dangre koestert hartchirurg Charles de stille hoop op een reünie met Sylviana, de grote liefde uit zijn verleden. Drie decennia geleden vertrok zij, uit zorg dat hun leven samen zou vervallen in een voorspelbaar burgerlijk bestaan. In haar zoektocht naar vrijheid en avontuur liet ze Charles en hun dochter achter. Sindsdien is het stil, maar Charles heeft nooit de hoop op een wederzien verloren. In Sylviana’s afscheidsbrief stond een datum, dertig jaar na hun breuk, om elkaar in Napels weer te ontmoeten. Alleen die brief rest Charles van de vrouw met wie hij ooit zijn leven deelde. De herinneringen aan hun intense en turbulente relatie zijn hem blijven achtervolgen.

Bij een titel als Tussenjaren verwacht je een verhaal over de periode tussen de dag waarop Charles en Sylviane uit elkaar gingen, en het mogelijke weerzien dat in Sylvianes afscheidsbrief werd beloofd. Die verwachting wordt niet ingelost. In plaats van stil te staan bij wat er na de breuk gebeurde, keert het verhaal terug naar de woelige en vaak pijnlijke jaren van hun relatie – met name de cruciale laatste periode. Charles vertrekt naar Napels, met een leugen tegenover zijn vrouw en kinderen, om Sylviane daar misschien terug te zien.

Het boek zit vol levensvragen, wat begrijpelijk is vanuit het perspectief van iemand die terugblikt op zijn (liefdes)leven en probeert er betekenis aan te geven. Veel van deze vragen blijven steken in oppervlakkigheid, waardoor ze hun kracht verliezen. Neem de vraag: ‘Is dat de tragedie van het ouder worden: dat je met elk klimmend jaar meer mededogen voor je naaste voelt, maar de tijd steeds minder voor jou?’ Een intrigerende gedachte die zonder invulling een losse verzuchting blijft. Wanneer voelt het personage dat mededogen precies? Hoe laat het gebrek aan tijd zich voelen? Juist zulke details hadden de vraag tot leven kunnen brengen. Nu raakt ze uiteindelijk nergens.

Daarnaast bekruipt je regelmatig het gevoel dat Dangre zich er te makkelijk van afmaakt, bijvoorbeeld door strategisch cliffhangers in te zetten tussen scènes uit het verleden en het heden. Een terugkerend patroon is het abrupt onderbreken van emotioneel geladen momenten, zoals wanneer Charles herhaaldelijk wordt gebeld door dochter Claudia, maar weigert op te nemen:

Drie-, viermaal, en mijn duim gaat in de richting van de schuifbalk, ik hoef maar te drukken te beginnen praten want ik ben er goddomme dronken genoeg voor en wat voor vader neemt niet op als zijn bloedeigen dochter een paar keer snel na elkaar belt en hoe dan ook moet ze het ooit allemaal horen en… en…

Einde hoofdstuk, waarna het volgende zonder toelichting weer naar het verleden springt. In plaats van de confrontatie aan te gaan of spanning daadwerkelijk te verdiepen, wordt die afgekapt en weggedraaid. Een stilistische truc om spanning te suggereren, zonder die te bieden.

Bovendien komt het verhaal komt niet altijd geloofwaardig over. In fictie kan alles, wordt wel gezegd, maar dat wordt problematisch wanneer de acties van de personages niet stroken met je verwachting. Charles toont zich op sommige momenten intens zelfbewust en introspectief, maar handelt op andere momenten onbezonnen en onrealistisch. Zo schrijft hij eerst dat hij zijn kinderen en vrouw wil beschermen tegen zijn verleden, om hen daarna impulsief op te bellen en zonder voorbereiding alles op tafel te leggen. Ook Sylviane roept vragen op: waarom was ze ooit blij met de geboorte van hun kind, en waardoor is alles compleet uit de hand gelopen? Waar komt haar drang tot grootsheid vandaan, en wat maakt het moederschap voor haar zo moeilijk? We krijgen geen antwoord op deze vragen, en daardoor blijft haar karakter ons ongrijpbaar.

Tussenjaren laat je achter met het gevoel dat het veel meer had kunnen zijn. Dangre speelt met grote thema’s en emoties, maar lijkt vaak te schrikken van de diepte daarvan. De levensvragen blijven vaag, en de cliffhangers voelen als gemiste kansen om de spanning echt te laten groeien. Het verhaal houdt je bezig, maar vooral door je steeds niet te geven waar je op hoopt. Dit is een roman die meer belooft dan hij levert.

Anna Husson

Yannick Dangre – Tussenjaren. De Bezige Bij, Amsterdam. 208 blz. € 22,99.