Nieuws: Niemand snapt de ‘genuanceerde boodschap’ van Joris van Os, zegt Joris van Os
Joris van Os mocht vandaag in Trouw, voor de zoveelste keer, toelichten waarom hij onder de naam Sadiqa Almakhadie een manuscript had geschreven. Blijkbaar voldeed zijn paginalange stuk in het FD niet helemaal, want media aan de linker- en rechterkant van het politieke spectrum gingen al polariserend aan de haal met zijn stuk, terwijl hij toch een nobele boodschap nastreefde:
Mijn kerngedachte, als ik die zo mag uitdrukken, is dat je geen enkele auteur recht doet door naar iets anders te kijken dan naar zijn werk. Alle schrijvers, zwart of wit, man of vrouw, mooi of lelijk, zijn de dupe van een wereld die draait om hijgerige mediahaakjes.
Maar de media snappen een ‘dergelijke genuanceerde boodschap’ niet echt.
Zelf heeft Van Os de volgende conclusies uit zijn avontuur getrokken:
1) wat positieve discriminatie lijkt is vaak ordinaire marketing, en 2) áls uitgevers vinden dat het speelveld gelijk moet worden getrokken, dan mogen ze eerst wel eens naar zichzelf kijken. Allochtone schrijvers zijn er al een tijdje. Er is eigenlijk maar één sector die erin geslaagd is om honderd procent wit te blijven, en dat is de uitgeefbranche. Inclusie voor de bühne noemen we dat.
Lees het hele opiniestuk hier.
Ha leuk, ik sta voor de zoveelste keer op Tzum!
Dit blijft toch wel mijn favoriete site hoor. De rel had nooit zo groot kunnen worden als onze makker Peppel niet elke ruft ogenblikkelijk gedeeld had.
Alinea uit het opiniestuk:
“Daarom is literatuur zo belangrijk. Omdat je met de literatuur in elkaars kop kunt kijken. In elkaars ziel zelfs. Wat kan er mooier zijn dan dat? Bent u een racist, schrijf een boek vanuit het perspectief van een zwarte asielzoeker, u zult zien hoe u daar van opknapt. Bent u een allochtoon, schrijf een roman vanuit het perspectief van een witte PVV-politicus. Wat voor fantastische literatuur zou daar niet uit voorkomen?”
Bizar standpunt dit. Leuk voor de racistische schrijver, zo’n gedachtenexpirement. De racistische schrijver die zich oprecht probeert in te leven in het perspectief van een zwarte asielzoeker knapt daar vast veel van op.
Maar als lezer? Er is een groot verschil tussen meekijken in het hoofd van een zwarte asielzoeker die vertelt vanuit eigen ervaringen, en meekijken in het hoofd van een witte racist die zich probeert in te beelden hoe het leven er voor een zwarte asielzoeker zou uitzien. De schrijver die dit verschil niet ziet – of wel ziet maar de lezer bewust voorliegt – verspeelt al zijn geloofwaardigheid.
Lees het indrukwekkende ‘De gelukvinder’, dat Edward van de Vendel schreef samen met Anoush Elman over zijn vlucht uit Afghanistan en zijn verblijf in een Nederlands azc. Lees ‘Hoe ik talent voor het leven kreeg’, van Rodaan Al Galidi. Lees boeken van schrijvers die iets te vertellen hebben. Laat de boeken van Van Os voor wat ze zijn; U zult zien hoe u daar van opknapt.
Hoezo elke ruft? Het is toch je eigen stunt? “Kijk mij nou,” is toch het punt?