Een film als Elvis van Baz Luhrmann (2022) had ik als jonge tiener graag gezien. In 1987 was ik een groot fan en in mijn kamertje bracht ik met slingerende benen en een maaiende rechterarm The King dikwijls onder schel knetterend vinyl tot leven. Ik wilde alles van hem weten. Bij de lokale videotheek haalde ik enkele Elvis-films waarmee een voorlopig einde aan mijn belangstelling kwam. Die herleeft nu, en dan vooral om de literaire, epische tragiek van zijn leven.