De Vlaamse schrijver Paul de Wispelaere is overleden. Hij is 88 jaar geworden. De Wispelaere schreef romans, essays en autobiografische geschriften: Een dag op het land, Tussen tuin en wereld, Mijn huis is nergens meer, Brieven uit Nergenshuizen en Het verkoolde alfabet. In 1998 ontving De Wispelaere de Prijs van de Nederlandse Letteren.

In een vraaggesprek uit 1969 met Fernand Auwera zei hij over de onmacht van de literatuur:

Van af een zekere omvang schrompelt de wereldtragedie in elkaar tot een abstractie van cijfers en gegevens. En ook met het woord kan men niet tegen abstracties vechten, dat is zeker nog een ander aspect van de machteloosheid van de schrijver. Maar nogmaals: schrijven, zoals ik het zie, is op zichzelf een vorm van aanklacht en protest. Het is een opdelven, blootleggen, bewustmaken, schokken, altijd een steen in de kikkerpoelen die men vooral rustig wil houden. Het is misschien niet veel, niet genoeg, maar toch… ik weet het niet.

Zie hier een kleine docu van de BRT voor Schooltelevisie.