Leerling glazenwasser

SBLplus, we support your facilities
Europaweg-Noord 175
Landgraaf

Vacature: leerling glazenwasser

Bijzonderheid: Wegens extreem veel reacties is een goede motivatie vereist.

Gewaardeerde meesterglazenwasser,

Als kind klom ik veel in bomen, hoe hoger hoe beter. Ik was gelukkig in een boomtop. Mijn bloed begon dan ook sneller te stromen toen ik las dat uw kandidaat geen last van hoogtevrees mag hebben. Ik heb geen vrees, of laat ik zeggen; de vrees is juist waar het me om te doen is. Er bestaat voor mij een letterlijk verband tussen hoge plekken en het loskomen van zogenaamde aardse beslommeringen. Het is alsof je instinct alle onbelangrijke gedachtes en zorgen uitschakelt. Wie bovenin een fout maakt gaat dood, het lichaam heeft dat sneller in de gaten dan jijzelf. En die focus, dat is waar het mij om te doen is, dat is waarvoor ik leef.

Ik zou natuurlijk ook op de Zuidas in een of ander advocatenkantoor kunnen gaan werken of bij de ABN Amro op de hoogste verdieping. Ik ben wel eens op het hoofdkantoor van ABN Amro geweest en ik kan u verzekeren; het is heel erg hoog en het uitzicht is adembenemend. Alleen had ik onmiddellijk het gevoel dat ik aan de verkeerde kant van het glas zat. Ik voel me ongemakkelijk op plekken waar je weinig tot geen fysiek risico loopt. De angst voor een muisarm is voor mij te weinig stimulans om in een workflow te komen. Ik denk dan al snel: ‘Met die muisarm zal het wel loslopen, maar heb ik het gas wel uitgedraaid? Heeft de cavia al eten gehad? Waarom heb ik eigenlijk een cavia?’ Voordat ik het weet ben ik opgeslokt door een hele reeks aan dagelijkse beslommeringen die niets met het werk te maken hebben. Er moet gevaar dreigen om gefocust te blijven.

Ik heb ook overwogen om in het circus te gaan en trapezeartiest te worden. Zo’n strakke glimmende broek met sterren aan de zijkant lijkt me wel wat (en dan op de kop hangen om engelachtige meisjes op te vangen). Als ik dergelijke fantasieën hardop uit bij mij thuis, valt hoongelach mij ten deel. Mijn vriendin Nicolette de Vries vindt namelijk dat ik het charisma heb van een garnaal. Ze bedoelt dat vrij letterlijk; ik sta vaak krom met mijn schouders gebogen en mijn heup wat naar voren. Daarbij ben ik ook nog eens vrij dun. De typering van mij als garnaal is dus behoorlijk accuraat, dat moet ik Nicolette de Vries nageven. Volgens haar komen mensen zoals ik alleen in het circus aan de bak als vliegende kanonskogel, maar dat is niet het soort workflow waar ik naar opzoek ben.

Glazenwasser dus. Vanwege de hoogte. U vraagt zich allicht af wat ik met schonen ramen heb. Welnu ik vind schone ramen niet bijzonder. Ze zijn een vanzelfsprekendheid. Als de mensen in hun kantoren na mijn komst zouden zeggen dat de ramen zo schoon zijn, betekent dat alleen maar dat mijn voorganger z’n best niet gedaan heeft.

De vorige alinea werd gelezen door Nicolette de Vries terwijl zij met haar glas rosé in de hand over mijn schouder meelas. Ze schamperde dat ik thuis nooit een vinger uitsteek als het om ramenlappen gaat. Maar zij heeft er dus niks van begrepen. ‘Dit werk is professioneel,’ zeg ik tegen haar, ‘dit is ramen wassen op hoog niveau.’ Zij vindt dat ook bij ons thuis het ramenwassen professioneel opgevat zou moeten worden aangezien zij het geld binnenbrengt en ze mij dus feitelijk betaald voor het doen van huishoudelijk werk. Het is weer een typisch voorbeeld van die waterdichte vrouwenlogica.

Ik leg haar geduldig uit dat thuis ramen wassen levensgevaarlijk is. Honderden mensen per jaar breken hun nek tijdens het ramen lappen, lees ik op internet. Ze kukelen van keukentrapjes af. Dat verbaast mij niets. Het keukentrapje is namelijk te laag om je overlevingsinstinct te activeren. Terwijl mensen dus op die trapjes staan hebben ze veel te veel tijd om na te denken over hun cavia en andere dingen en dan gaat het mis. Zo’n keukentrapje is helaas wel hoog genoeg om je nek te breken.

Een ander aspect dat mij erg aanspreekt in uw vacature is het feit dat je als leerling glazenwasser aan een voorman gekoppeld wordt die je de kneepjes van het vak bijbrengt. Laten we de voorman meester noemen en de leerling glazenwasser zijn gezel. Zo liggen de verhoudingen en ik kijk er erg naar uit het vak op deze manier te leren. Het microvezeldoekjesgeneuzel van Nicolette de Vries ben ik spuugzat. Ik wil nu wel eens van een professional horen over de geheimen van het zeemleer. Een man die het ramenzemen als het ware in zijn spieren heeft opgeslagen en die het gereedschap hanteert als ware het deel van zijn eigen lichaam. Vloeiende bewegingen zijn belangrijk, de workflow, het ritme.

Ik zal kijken hoe de meesterglazenwasser als een kunstschaatser langs de buitenkant van het spiegelglas danst. Ik zal met hem een relatie aangaan die in bepaald opzicht veel dieper zal gaan dan wat er tussen mij en Nicolette de Vries speelt. Wat er tussen ons speelt is vaag en onzeker, wat er tussen mij en de meesterglazenwasser speelt is glashelder.

Je moet representatief zijn, schrijft u. Ik weet wat u bedoelt. Hoewel wij als glazenwassers vaak niet naar binnen kunnen kijken door het spiegelglas, zien de beeldschermwerkers in de toren ons wel. Het moment dat hij of zij de glazenwasser voor het eerst ziet, noem ik het glazenwassersmoment of het moment van de waarheid. De beeldschermwerker heeft dan namelijk voor het eerst in de gaten dat hij in een gebouw zit. Ik bedoel dit niet als grap. Het verschil tussen binnen en buiten vervaagt voor mensen met een kantoorbaan. Op de Zuidas parkeert de werknemer onder de grond waarop hij een lift neemt die hem rechtstreeks naar zijn werkplek op een hogere verdieping brengt. De kans bestaat dat hij op een dag helemaal niet buiten komt, hooguit op het tuinpad van zijn huis naar de auto.

Eenmaal in de toren bevindt hij zich in een wereld vol beeldschermen. Het raam naar buiten is voor hem het zoveelste beeldscherm. Hij ziet een stad, snelwegen en de lucht. Een statische wereld die hij vanzelf als een kunstmatige screensaver gaat ervaren. Maar dan komt op een goede dag de glazenwasser in zijn kleine bakje langszij. Met een schok ziet de werknemer ineens iets bewegen in het statisch gewaande beeld. Ja, er waren altijd wel wat vogels en ver in de diepte bewogen auto’s, maar over het algemeen was het te weinig en te ver weg om het statische beeld echt te doorbreken. Dan ineens staat hij oog in oog met een ander mens, ook een beeldschermwerker, maar dan van een totaal andere orde. De werknemer beseft ineens dat er een ‘buiten’ is en dat hij dus ‘binnen’ zit. Hij zit opgesloten in een klimatologisch en bedrijfskundig gecontroleerde ruimte en was er in zijn gemakzucht vanuit gegaan dat de hele wereld wel zo zou zijn. Maar de glazenwasser voelt de wind, de zon en de kou op zijn huid. De glazenwasser is in tegenstelling tot de beeldschermwerker wel in de wereld.

Het glazenwassersmoment dient zich aan in een explosie van schuim. Het beeld vertroebeld eerst totdat de glazenwasser met een machtige gebaar het raam weer schoonveegt. Het beeld klaart op, ook in het hoofd van de beeldschermwerker. Mensen zullen na het verschijnen van de glazenwasser gaan nadenken over zichzelf, hoe zij in de wereld staan en welke rol zij spelen in het bedrijf. De glazenwasser ververst de wereld van beeldschermwerker zoals deze zelf af en toe een webpagina ververst.

Dat is mooi en daar mag u als faciliterend bedrijf best trots op zijn. Het verschaft uw bedrijfsmotto ‘taking care of your facilities’ ook een extra dimensie. Facility betekent ten slotte ook talent en het is de glazenwasser die het talent van de
beeldschermwerker prikkelt, stimuleert en ja; inzeept en wast.

Ik buig voor u meesterglazenwasser en ik hoop dat wij elkaar op grote hoogte de hand mogen drukken,
Hoogachtend, Bram Esser (uw gezel en dienaar)

(Afbeelding: https://static.pexels.com/photos/267507/pexels-photo-267507.jpeg)