Met Onder de sneeuw een Indisch graf uit 1985 debuteerde Frans Lopulalan bij uitgeverij In de Knipscheer. De schrijver is vandaag overleden. In de Volkskrant zei hij in 1985 over zijn debuut en zijn Molukse afkomst:

‘Ik ben nu 31 jaar, ik kan vechten want dat heeft mijn vader mij geleerd, ik ben redelijk opgeleid, ik kan een boek schrijven, ik kan me bewegen, ik ben flexibel. Maar zij, de ouders, zijn van de ene op de andere dag van ginds naar hier getransporteerd en permanent opgeslagen. Als een partij versterkers; een verkeerde investering geweest en helaas zijn we met de voorraad blijven zitten.’ In de tweede plaats wil Frans Lopulalan met zijn boek Nederlandse lezers tonen wat de Molukkers behalve in hun voortuin ‘ook nog allemaal op zolder’ hebben staan. ‘Een soort kijkdoos. Ik til het deksel op en laat zien wat er te bekijken valt. Zolang we hier zitten, mogen de belanda’s het weten ook.’

Zijn tweede en laatste boek is Dakloze herinneringen uit 1994.

Uitgever Franc Knipscheer op de site van de uitgeverij:

Het beeld van Frans dat in mijn geheugen is gegrift is door mist omgeven: in 1986 zond omroep Ikon zonder filmische beelden en zonder tussenkomst van een interviewer een televisiegesprek uit van drie kwartier tussen twee jonge, volop rokende schrijvers, Frans Lopulalan en Ernst Jansz over hun beider Indische vaders, opgenomen in Literair Café De Engelbewaarder in Amsterdam. Dat kon toen nog. Gewoon op Nederland 1.

Frans Lopulalan (1953) is vanmiddag 28 oktober 2020 overleden in een hospice. Keep Walkin’ in Beauty, Frans.

In 2010 ging Lopulalan samen met zijn zoon Benja terug naar het voorouderlijk dorp Porto op Saparoea. Het verslag daarvan is te zien in onderstaande documentaire.