Kun je ontroerd raken door een boekenkast?

Het format van Kopen zonder kijken is vrij simpel: je geeft je geld aan anderen en die kopen een huis voor je en knappen de oude meuk op. Zet Martijn Krabbé erbij voor wat relativerende opmerkingen en je hebt een succesprogramma. In de laatste aflevering waren Bonne en Michiel de hoofdpersonen, een vrolijk gay stel uit Leeuwarden. Ik keek er met wat extra interesse naar, omdat Bonne een oud-student van me is. Zijn vriend Michiel is ook leraar Nederlands en is voor de liefde naar Friesland verhuisd. Alleen dat huisje van Bonne was nu een beetje te klein geworden. Michiel zei dat hij graag boekenkasten wilde om zijn boeken kwijt te kunnen. Dan ben ik al gewonnen.

Korte samenvatting: het duurt even, maar dan is er inderdaad een woning gevonden. Het eerste grote moment in het programma bestaat eruit dat het stel voor het eerst het door anderen voor hen gekochte huis zien in de oude staat. Gelukkig was het gekozen huis wel een van de favorieten van Bonne en Michiel. De inrichting was nog enigszins prehistorisch dus de twee deden erg hun best om er doorheen te kijken. De grote finale van het programma bestaat eruit dat het stel voor het eerst door het verbouwde huis loopt. Michiel schoot vol bij de studeerkamer met de boekenkast en uit solidariteit raakte Bonne ook ontroerd en ik als kijker ook meteen.

Toen verscheen er op de site van RTL Boulevard een column van journalist Tim van Rodijnen (wie? wie?). Het is sowieso al treurig dat RTL Boulevard en journalistiek in één adem genoemd wordt, maar ook riooljournalistiek is een vorm van journalistiek, zoals ook het schoonschrobben van de wc’s hoort bij werken in de horeca. Van Rodijnen had naar Kopen zonder kijken gekeken en tikte een column met de titel ‘Toen Michiel in KzK een traan liet om zijn boeken, schoot ik juist in de lach’.

Maar toch, Michiel had tranen die passen bij een aanzoek, of de mooiste dag van je leven. Niet bij een minibibliotheek in de werkkamer. En bij hun enorme slaapkamer waar ook nog een badkamer in stond hield hij het dan weer kurkdroog. Schiet mij maar lek. Als ik Bonne was en Michiel een keer echt wilde ontroeren met een ludiek cadeau, zou ik wel weten wat ik hem moest geven: een zelfgemaakte ‘BoekenBonne’. Tranen van blijdschap gegarandeerd geloof ik.

Je snapt na dit citaat meteen waarom Tim van Rodijnen RTL Boulevard als het hoogst haalbare binnen de journalistiek ziet. ‘Op vrijdagavond ben ik een prinsje,’ schrijft hij in zijn Twitterbio. Je snapt nu ook dat Van Rodijnen ontroerd zou raken bij een slaapkamer. Los van het gebrek aan empathie, zie je vooral het gebrek aan kennis. Ik denk dat Van Rodijnen de verzamelde dvd’s van RTL Boulevard heeft gespaard in zijn leven en bij de aanblik van een boek spontaan een galbultenaanval krijgt, want stel je eens voor dat je je zou moeten inspannen. Dat je je niet eens probeert in te denken waarom iemand ontroerd zou kunnen raken door een boekenkast is te veel gevraagd voor ons vrijdagavondprinsje.

Misschien stond er in die kast wel een foto waardoor de tranen kwamen. Misschien zag hij een boek dat hij van een dierbaar iemand gekregen had. Misschien weerspiegelden de boeken in de boekenkast de lange weg die iemand in zijn leven was gegaan om hier in dit huis uit te komen. Misschien symboliseerde juist die gedeelde boekenkast de gezamenlijke toekomst.

Misschien zou Tim van Rodijnen eens een boek moeten lezen. Dan kan hij zich misschien beter inleven in een ander, maar dat is als je al eenmaal in het riool zit een lastige opgave.

Coen Peppelenbos

(Kijk hier voor de finale.)