Literaire slapstick op Mallorca

Alex had ooit een vernieuwend idee: kaas maken van moedermelk. Helaas gaat zijn bedrijf op de fles, verlaat zijn vrouw hem en staat hij op straat. Na een wat onfortuinlijk opvang door de verlopen maar seksbeluste vrouw Peggy Pils, ontsnapt Alex naar Mallorca waar hij als veertiger een baan krijgt als animator van de hotelgasten. Ziedaar het uitgangspunt voor Bechamel Mucho van Dimitri Verhulst.

Verhulst heeft de roman opgebouwd rond deze Alex. Naast zijn levensverhaal heeft hij verhalen geplaatst over vrouwen van verschillende komaf die een tijdje vakantie vieren op Mallorca en in de ban raken van Alex. Ze ontmoeten hem bij een van de activiteiten die hij begeleidt, of het nu het spelen van bingo is of het rijden op een quad of tijdens de eilandversie van The Masked Singer (Alex zit in het penispak); het eindresultaat is bijna altijd dat ze met Alex in bed belanden.

Zoals gewoonlijk lardeert Verhulst de tragiek van deze vrouwen – die ongelukkige huwelijken, scheidingen, de dood van een kind, een oorlog en een vluchtverhaal achter de rug hebben – met veel humor. Die zit voornamelijk in de taal. Verhulst kan schrijven, maar hij wil het bewijzen in elke zin, waardoor je een voortdurend bombardement van bijzonder gekozen woorden voor de kiezen krijgt.

De lucht hing vol copulatie, voelbaar, en ze bedacht dat er op deze plaats waarschijnlijk zoveel geslachtsziekten bij elkaar werden gerampetampt, dat je met alle verzamelde schimmels een emmer kombucha-thee kon zetten.

Je kunt op elke bladzijde wel een paar van dit soort zinnen terugvinden die bij optredens waarschijnlijk hilarisch werken. Tijdens het lezen wordt je wel een beetje moe van die stilistische krachtpatserij.

Wat op den duur ook wat tegen gaat staan, is het ietwat eenzijdige vrouwbeeld dat Verhulst laat terugkomen. Ze zijn allemaal uit op de seksuele bevrediging door Alex en als er al eens vrouwen langskomen die bezwaren maken tegen een missverkiezing dan worden ze als volgt beschreven: ‘Nou ja, de feministen waren met snor en okselhaar en al op de barricaden gesprongen en hadden hier de vorige missverkiezing verstoord.’ Dat zijn toch wel heel erg beschrijvingen uit het moppentrommeltje van opa.

Het resultaat is dat de meeste vrouwelijke personages typetjes blijven, inwisselbaar, platgewalst door de vette ironische knipogen van de schrijver. Je hoopt dat de schrijver ooit weer het niveau haalt van De helaasheid der dingen waarin tragiek en humor elkaar versterkten in plaats van de literaire slapstick die hij nu cultiveert.

Coen Peppelenbos

Dimitri Verhulst – Bechamel Mucho. Atlas Contact, Amsterdam. 176 blz. € 22,99.

Deze recensie verscheen eerder in de Leeuwarder Courant en het Dagblad van het Noorden  op 11 juni.