Zie de foto op Flickr.

Kinderen en dieren op het toneel zijn altijd rampzalig, want ze zuigen de aandacht weg. Je gaat toch kijken hoe die hond van links naar rechts loopt.

Je kunt de mooiste gedichten voordragen in de buitenlucht. Je hebt je vaste dichterspak, in stemmig zwart aangetrokken, want zwart hoort bij poëzie en toch gaat de aandacht uit naar die kleuter in het blauw, met zijn rode laarsjes, op zoek naar een baksteen. Daar kan geen gedicht over vergankelijkheid tegen op.

Omdat je de dichter een beetje denkt te kennen, weet je dat hij het niet erg zal vinden dat de aandacht verlegd is. Dat hij ook wel rode laarsjes aan wil trekken en tussen de stenen op zoek wil gaan naar god weet wat.