Grijsgebied

Toen uw inktslaaf te gast was bij de Tineke show bracht teletekst het nieuws dat hare majesteit zich die avond tot het volk zou richten. Afgelopen maandag was uw scribent het linker- dan wel rechterhandje van musicalster Jamai Loman bij Tijd voor MAX toen een kerkvorst zijn aftreden aankondigde. Over twee weken staat er weer een bezoek aan Hilversum gepland. Komt prins Charles misschien aan de beurt? ‘Unlikely’, aan aftreden doen ze niet in het oude Albion en de moeder van koningin Elisabeth was tot ver boven de honderd nog actief, een sherry in de hand.

Uw stukjestikker, als internaatjongen, ex-wielrenner en schrijver schrap armoedzaaier gewend aan abstinentie, had zichzelf een streng regime opgelegd: vijf dagen van tevoren geen spirituosa, lichte warme middagmalen en na een appeltje vroeg naar bed. Toen hij in de spiegel keek van zijn eigen kleedkamer in de studio, jawel, met naam en al op de deur, stond de huid op zijn tot driemaal toe geschoren kaken mede door de make-up zo strak als een gesteven hemd, maar waren de wallen onder zijn ogen onmiskenbaar groter dan ooit. Wel een mooi heldere blik. Er was nog twee uur wachttijd te overbruggen. Van zenuwen heeft hij bij radioprogramma’s en optredens hoegenaamd geen last meer, maar een live tv-uitzending is toch van een ander kaliber. Zal hij op het moment suprême dichtslaan en zichzelf daarmee ontluisteren voor een half miljoen potentiële lezers?

Weliswaar kauwt een redactrice de vragen min of meer voor, eerst telefonisch, dan schriftelijk en ten slotte in persoon, maar hoe presenteer je een onderwerp als de Eerste Wereldoorlog na een vrolijk zwaaiende paus, de directeur van MAX die zijn nieuwe satellietspeeltje uitprobeert op het carnaval en beelden van Idols. De moeder van Jamai bleek de vijftienjarige te hebben opgegeven om hem eindelijk eens van dat idiote idee af te helpen om zanger te worden. Ouders zorgen wel vaker onbedoeld voor het stimuleren van het ‘verbodene’. Kijk naar uw inktslaaf, de tegendraadsheid zelve, hij moest onderwijzer worden en op de muziekschool blokfluit leren spelen. Het eerste crashbekken, in het grootste geheim gekocht van klusgeld, gebruikt hij nog steeds.

‘Het is een vrolijk boek over een moeilijke periode,’ flapte uw tv-laatbloeier er breed glimlachend uit. Daarmee zijn gebit in de strijd werpend. Met het idee dat zijn kaarsrechte tanden, die wel iets weg hebben van een kunstklapper, het goed doen bij de wat oudere kijkers. Hij gebruikte bruggetjes, sprak Amai, het is Jamai! ook aan en putte tien minuten lang uit zijn rijke bibliotheek aan anekdotes.

Met in zijn tas twee gevulde koeken uit de kleedkamer en de cadeau gekregen fles wijn, vertrok uw sidekick weer richting station, na in het tempo van een specht bij de nazit vrijwel alle blikjes bier te hebben geleegd. Hij kreeg overwegend positieve reacties, al was de digitale schutting ook in gebruik, zoals altijd anoniem.

Vandaag is uw Grote Oorlogspecialist voor het programma Holland Doc en de Vrijzinnige Protestanten op pad naar de loopgraven bij Ieper, het bizar gelegen plaatsje Castelré, een Nederlandse enclave met Belgen als noorderburen, de reconstructie van de Dodendraad en een smokkelcafé, uit te zenden tijdens de Boekenweek. Het thema is immers Gouden tijden, zwarte bladzijden. De Eerste Wereldoorlog was wat Nederland aangaat op z’n zachtst gezegd een grijsgebied. Daarin voelt uw inktslaaf zich thuis.

Guus Bauer