.

hij houdt de knop op de spuitbus

langdurig ingedrukt.

het bijt onder z’n oksels.

deze deodorant biedt 48 uur krachtige bescherming.

hij spuit kort in z’n onderbroek,

kleedt zich aan en gaat de deur uit.

hij heeft mijn nagelknippertje gebruikt. dat zie ik,

hij heeft ‘m verkeerd om terug gelegd.

ik pak de deo van z’n plank

en ruik aan het spuitmondje.

dit product alleen gebruiken waarvoor het bedoeld is.

diepe beats stoten tegen de betonnen muren.

iemand heeft het bordje van de nooduitgang

afgeplakt met zwarte tape.

een man komt naast hem staan,

legt z’n hand op z’n been.

kom je mee naar achter, vraagt hij.

en fluistert in z’n oor,

wees gerust. alles wat hier gebeurt

blijft hier.

niemand weet waar het lichtknopje zit.

je had ooit een reclame waarin een man

met deodorant een smiley op z’n borst spoot.

na sporten trok hij z’n shirt uit

en stond er een droge grijns.

ik herken de blik.

zo kijk je als je iemand omhelst

en het niet meent.

Daniël Vis

Daniël Vis (1988), schrijft gedichten en treedt op. Verzamelt afwijzingen op sollicitaties door dwangneurotisch om te gaan met elevator pitches; volgens een vrouw die we Rebecca zullen noemen zou hij “niet gelukkig worden van call center-werk”, Rebecca had een helder moment. Verder zit er al twee weken geen batterij meer in z’n wekker, heeft hij meer B-films en chick flicks gezien dan goed voor ‘m is en doet hij niet graag de afwas. Hij publiceerde gedichten in o.a. Strak!, Het Liegend Konijn, en Plebs. En stond en staat op allerhande podia. Weblog: danielvis.wordpress.com

(foto: © Nadine Ancher)