Gerard Reve was, volgens nooit eerder uitgezonden vraaggesprekken, nogal ongelukkig met de onafhankelijkheid van Suriname en de overkomst van Surinamers naar Nederland.

Het zijn mensen uit een tropisch land met totaal andere tradities en zeden en gewoonten. Met een heel ander gevoel voor kleur, voor lawaai, voor spontaniteit. Die mensen passen niet bij ons en die passen zeker niet in de grote stadsorde, waar iedereen een ander moet ontzien en waar je rekening moet houden met hoe laat naar bed en met gehorigheid en van alles en nog wat. Het is toch volslagen onzin om die mensen uit te leveren aan de duivel van de lediggang in die gigantische torenflats. En dan kun je zeggen: die mensen zijn zwart en wij zijn wit en het maakt niks uit, maar het maakt helaas wel uit. (…) Je kan op je kop gaan staan, maar met alle goede wil waarmee ik bezield ben, met alle deernis waarmee ik het leven en het leed van de zwarte en de gekleurde rijksgenoot bekijk, heb ik gewoon het blanke superioriteitsgevoel jegens de zwarte wat ik met miljoenen Nederlanders deel.

Het zijn dingen die je niet wilt horen van een held, maar goed, luister het hier na.