Nieuws: Sylvia Witteman voelt zich genaaid door Kieft
Het hardste oordeel over een boek staat deze week niet in de recensies van de Volkskrant, maar in de column van Sylvia Witteman. Zij las uit nieuwsgierigheid Kieft van Michel van Egmond. Hoewel ze het boek op een aantal punten wel ontroerend vindt, overheersen de minpunten. Door de vele herhalingen wordt Kieft wel wat langdradig. Haar eindoordeel hakt er nogal in ondanks de constatering dat het snel wegleest:
Sommige mensen zullen in zo’n geval het gevoel hebben dat ze ’n lekker boek hebben gelezen. Ik voelde me vooral genaaid. Een klein zetspiegeltje met enorme marges, forse letters, en dubbele regelafstand, ja dan kun je nog best een tamelijk dik boek maken van iets dat in feite weinig meer is dan een ragdun uitgewalst interview.
Ik zou het niet zo formuleren als Sylvia, maar ze heeft wel gelijk. Mij stoorden de vele herhalingen ook. Is dat bewuste opzet van Michel van Egmond? Ik denk van niet. Het kost veel tijd om alle herhalingen er uit te halen. Het boek is niet goed, maar de hoofdpersoon is bekend, sympathiek, ontroerend en eerlijk. Zijn persoonlijkheid maakt het succes. Welke voetballiefhebber herinnert zich niet zijn doelpunt tegen Ierland op het EK van 1988? Wie geniet niet van zijn droge en deskundige commentaar op tv? Als aan Michel van Egmond een vaardige pen wordt toegeschreven, dan alleen bij de gratie van Kiefts levensverhaal en diens idioom.
Beter kijkt Witteman boeken in voordat ze zich door regelafstanden en dergelijke laat naaien.