Op zijn website schrijft Jan van Mersbergen over zijn leeservaring van de nieuwe verhalenbundel van Haruki Murakami, Mannen zonder vrouw. Het wordt al snel duidelijk dat Van Mersbergen niet veel opheeft met de Japanse schrijver.

Ik wil weten hoe deze man schrijft en ik wil weten op welke gronden zijn boeken gerecenseerd worden. Verder dan deze eerste paar pagina’s kom ik niet, dat hou ik helaas niet vol.

Stilistisch gezien vindt Van Mersbergen de Japanse schrijver zeer zwak:

Het verschil tussen mannen en vrouwen is een even algemeen als treurig onderwerp, maar blijkbaar is er de verwachting dat deze Nobelprijskandidaat er iets heel bijzonders van kan maken. Dat gebeurt echter niet. Verder dan een paar tijdschriftquotes komt Murakami niet. Zijn zinnen maken zijn Nobelprijskandidatuur pijnlijk.

Dit wijfelende [sic] en futloze proza is exemplarisch voor zijn werk. Natuurlijk heb ik niet het hele boek gelezen, toon en stijl laten zich op zinsniveau niet verhullen. Ook ligt dit niet aan de vertaler, die zijn over het algemeen zeer trouw aan de oorspronkelijke tekst.

Als hij bij een personage ‘een lichte frons op zijn gezicht laat verschijnen’, dan denk ik: dat cliché leeft dus nog steeds.