Weggaan is makkelijker dan blijven

De felrode sticker op de voorflap prijst het debuut van Estelle Laure als volgt aan: ‘Voor de fans van Jandy Nelson en Rainbow Rowell’. Dat lijkt me al meteen een contradictio in terminis, want de zeemzoeterige romantiek en bordkartonnen personages van Nelson zijn in het geheel niet te vergelijken met de stilistische en inhoudelijke diepgang van Rowells schriftuur. Benieuwd welke richting Laure uiteindelijk zal uitgaan.

laaiende-vuur-estelle-laureDe structuur van Dit laaiende vuur is meteen opvallend; Laure nummert haar hoofdstukken volgens het aantal dagen dat Lucilles moeder al afwezig is. Of beter gezegd: verdwenen, want na een vakantie van twee weken kwam ze nooit meer opdagen. De 17-jarige Lucille betoont zich als rots in de branding: moederfiguur voor jongere zusje Wren en de spil die het huishouden draaiende houdt. De zorgwekkende verdwijning wil ze voor de buitenwereld verborgen houdt, aangezien hun vader in een psychiatrisch ziekenhuis verblijft. Tel daarbij nog wat gratuit gezeur over de liefde, want dat hoort zo in doorsnee young adult. Extra problematisch: Lucilles crush blijkt de tweelingbroer van haar beste vriendin Eden, die bovendien al een fraaie vriendin heeft. Zoveel kommer- en-kwel levert helaas niet meteen stilistische hoogstandjes op:

Digby, die ik al sinds mijn zevende ken, maar bij wie ik de laatste tijd verander in een stuntelige randdebiel, een totale halvegare. Vraag me met hem in de buurt hoe ik heet en de kans is groot dat ik geen antwoord kan geven. Waarschijnlijk zeg ik dan iets van ‘Llll… Lllllu…’ en moet je de kwijl van mijn kin vegen.

Zoals altijd stap ik uit met het gevoel dat er iets ontbreekt, dat mijn gebruikelijke zwaaien niet helemaal genoeg is. Dat komt omdat ik mijn lippen op de zijne wil drukken, hem naar binnen wil zuigen, mee wil nemen.

Ook elders is het oppervlakkigheid troef. Estelle Laure biedt de lezer maar weinig uitdaging; Lucille krijgt voortdurend hulp uit onverwachte hoek, zodat het happy end al vanaf de eerste hoofdstukken gegarandeerd wordt. Inhoudelijk valt er maar weinig te rapen, maar misschien maken Laures stilistische gaven het de moeite waard om haar debuutromannetje uit te lezen? Helaas… Laure slaagt er nergens in om Lucilles gevoelens omtrent de ondertussen zorgwekkende verdwijning of de ontluikende liefde levensecht en conform Lucilles leeftijd te verwerken. Het lijkt alsof de auteur nauwelijks grip op haar personages krijgt, wat resulteert in een rist zielloze beschrijvingen, die met haken en ogen aan elkaar hangen. Het blijft wachten op verklaringen voor Lucilles penibele gezinssituatie. De ontwrichting van het gezin wordt in enkele flashbacks toegelicht, wat tot iets diepgaandere passages leidt, al raakt de auteur hier evenmin de kern van intermenselijk contact. Net wanneer Lucilles problemen tot een haast pathetisch gedram worden dat nauwelijks nog geloofwaardigheid bezit, lijkt het tij te keren. Zoals verwacht, inderdaad, want de lezers moeten dit boekje natuurlijk wel met een opgeluchte glimlach kunnen dichtslaan. Geloofwaardigheid bereikt Laure er niet mee, maar dat schijnt haar niet te deren.

De sticker met aanprijzingen indachtig, kan ik alleen maar besluiten dat Estelle Laure het pad van de makkelijk verteerbare chicklit is ingeslagen: snel weggelezen, zo weer vergeten. De zoveelste kloon van Jandy Nelson dus. Waarom een zichzelf respecterende uitgeverij als Querido deze miskleun in haar fonds met doorgaans uitdagender adolescentenliteratuur heeft opgenomen, is me een compleet raadsel.

Jürgen Peeters

Estelle Laure – Dit laaiende vuur. Vertaald door Esther Ottens. Querido, Amsterdam/Antwerpen. 228 blz. € 17.50.