Nicole Kidman

Beste Nico Dijkshoorn,

Laat ik om te beginnen een bekentenis doen. Afgelopen zomer had ik een sollicitatiegesprek bij een architectuur instituut in Utrecht (dat is een instelling dat niet bouwt, maar waar des te meer over architectuur wordt geluld). Men was onder de indruk van mijn sollicitatiebrief en aanvankelijk verliep het gesprek heel soepel. Totdat de directrice, een kordate dame met kortgeknipt grijs haar, aan mij vroeg waar ik mezelf zag over tien jaar. Ze wierp me een kritische blik toe van over haar leesbril terwijl ze mijn cv in haar hand hield alsof het bewijsmateriaal was van een of ander misdrijf. Ik voelde me door de vraag overrompeld. Waar zag ik mezelf over tien jaar? Zou ik in de jungle zitten om een verborgen Incaschat op te sporen?

Toen ik mijn mond opendeed om haar antwoord te geven werd ik overvallen door een vreselijke niesbui. Het snot liep in straaltjes uit mijn neus en over mijn kin. Dit kon maar een ding betekenen; een allergische aanval. Hier was spraken van huisstofmijt.
Ik verontschuldigde mij en liep de gang op naar het toilet. Daar gooide ik water in mijn gezicht, maar het brandende gevoel in mijn ogen ging niet weg. Mijn spiegelbeeld leek op het gezicht van Nicole Kidman in de film Eyes Wide Shut toen ze vier uur lang gehuild had. Dat was niet alleen in de film zo, vertelde ze later in interviews, ze had ook echt vier uur zitten janken voor het juiste effect. Nicole Kidman, ze zat me dicht op de huid. Omdat de papieren handdoekjes op waren depte ik haastig mijn gezicht droog met wat wc papier en snelde terug naar de vergaderzaal. Daar zag ik hoe de directrice met haar secretaresse op zachte toon met elkaar aan het overleggen waren. De twee vrouwen stopten abrupt met hun gesmoes toen ik binnenkwam. ‘Huisstofmijt,’ zei ik tegen ze, ‘vandaar Nicole Kidman.’ Ik pakte mijn spullen en verdween. Het leek me beter de eer aan mezelf te houden.

Waar zag Nicole Kidman zich over tien jaar? Dat zou ik wel eens willen weten. Vlak voordat ik de zware voordeur van het instituut open duwde zag ik in het spiegelende glas van de ingelijste klassieke filmposter Metropolis M dat er allemaal witte stukjes wc papier aan mijn voorhoofd en mijn kin kleefden. Alsof Nicole Kidman zojuist bij een kliniek voor plastische chirurgie naar buiten was gelopen. Op straat was het heet, maar toch een stuk aangenamer dan binnen. Ik had een vreemd leeg gevoel in mijn maagstreek, alsof er een klein ballonnetje in was opgeblazen. Ik vermoedde dat dit niet het soort leegte was dat met voedsel bestreden kon worden.

Niet wetende wat ik nu moest doen, begon ik langs de gracht te lopen. Het was een plakkerige tropische hitte die als een deken om je heen hing en de terrassen waren afgeladen vol. Toch was ik blij om buiten te zijn, bevrijd uit die kantoordepressie. Na een flinke tijd langs de gracht te hebben gelopen, kreeg ik dorst. Helaas was er nergens een café of supermarkt te zien. Er lagen alleen woonboten in het water met hun loopplanken op de kade. Ik liep een plank op en zag een dame in bikini vanachter een glazen pui naar me zwaaien. Ik was verbluft, deze roodharige vrouw leek precies op Nicole Kidman. Geen huilende dit keer, maar een lachende. Weinig mensen weten dit, maar Nicole Kidman lacht als een poes.
‘Mevrouw heeft u wellicht iets te drinken ? Ik sterf van de dorst.’
‘Zie ik eruit als een fontein?’
‘Pardon?’
‘Of je denkt dat dit de grot van Lourdes is, nou goed.’
Ik begreep niet waar ze het over had. ‘U ziet eruit als Nicole Kidman mevrouw,’ zei ik daarom maar.
‘Kom binnen,’ zei ze, ‘dan laat ik je wat zien.’
De glazen schuifdeur sloeg als een guillotine achter me dicht. Ik was voorgoed van de buitenwereld afgesneden. Daarna trok ze de gordijnen dicht en haar bikini uit.
‘Welkom in de grot van Lourdes, er is alleen niets heiligs aan kan ik je vertellen.’
‘Maar ik heb zo’n droge keel,’ stamelde ik.
‘Kom op wees een vent,’ zei ze en haalde een flesje water uit tafelkoelkastje wat ze me toewierp.
Ik dronk het flesje in een keer leeg.
‘Kan ik hier pinnen ?’
Dat kon en zo ging ik met Nicole Kidman naar bed. Toen het gebeurd was vroeg ik haar waar ze zichzelf zag over tien jaar. Voordat ik het wist had ze me met de platte hand in het gezicht geslagen. Daartoe had ze natuurlijk het volste recht want het was een impertinente vraag. Ik begon spontaan weer te niezen. Ook hier had de mijt het zich naar de zin gemaakt. Op de terugweg naar het station voelde ik me opvallend opgewekt en tot mijn grote tevredenheid was het lege gevoel in mijn maag verdwenen.

Groetjes Bram

Ps: Misschien was het wel mijn redding dat ik niet ben aangenomen bij dat architectuurinstituut. Ik zou er waarschijnlijk niet gezonder op zijn geworden. Bovendien heb ik op die manier nog een hele hoop sollicitatiebrieven kunnen schrijven en dat is ook wat waard. Een uitgever wil ze zelfs gaan bundelen. En nu vroeg ik mij af of jij een voorwoord in deze bundel wil schrijven. Ik vraag dit aan jou omdat jij net als ik een laatbloeier bent. Als ik neerslachtig ben, zeg ik tegen mezelf: ‘Denk aan Nico. Hij is pas op zijn veertigste doorgebroken.’ Nu ben ik inmiddels alweer eenenveertig dus een beetje zorgen maak ik me wel. Daarom heb ik mijn hoop op deze bundel gevestigd en met jouw aanbevelingen denk ik dat het een groot succes kan worden.

Afbeelding: By Jos van Zetten from Amsterdam, the Netherlands (Nico Dijkshoorn) [CC BY 2.0 (http://creativecommons.org/licenses/by/2.0), GFDL (http://www.gnu.org/copyleft/fdl.html) or CC BY 3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by/3.0)], via Wikimedia Commons
https://commons.wikimedia.org/wiki/File%3ANico_Dijkshoorn.jpg