Kinderen voor kinderen is niet meer wat het geweest is. De gewiekste teksten van Ivo de Wijs zijn vervangen door een onnozel soort koeterwaals van Nederlandse en Engelse woorden. De montere melodietjes van Tonny Eyk, de bordkartonnen decorstukken, de houterige kindermotoriek, het is niet meer. Het zijn eenheidsworstige producties van de muziekindustrie geworden. Banale choreografietjes en heerlijk aanstekelijke kutmelodietjes. Voorzichtig zet ik de autoradio zachter: dochterlief zingt het laatste album luidkeels mee. Ik huil tranen van geluk.