De bergpas slingert als een stenen darm door de opengereten buik van een oud fossiel. We zijn geen fietsers die een berg beklimmen, we zijn als bacteriën die onder een vloekende zon door dit oude Spaanse gesteente omhoog kruipen. Asfalt kolkt als lava, maar wij verbranden noch verzuren. Met ijzeren benen en koel bloed trekken we door dit landschap van vloeibaar koper, borrelende stenen en knetterend hout. Noem ons Tashtego. Maar wij verlieten de buik van Moby-Dick op eigen kracht.