We zitten nu alweer een maandje met dichte winkels en bioscopen. De laatste weken moet ik vaak denken aan de zondagmiddagen uit mijn kindertijd. Dan liep ik vaak te treuren. Als ik nu, terugkijkend, dat gevoel zou moeten duiden, dan zou ik het in de hoek van de melancholie zoeken. Daar zit iets zoets in, wat ik destijds niet proefde. Nu wel. Waarbij het natuurlijk vreselijk is dat ook de cafés gesloten zijn om iets met dat gevoel te doen.