Toen we vrijdagnamiddag, op naar een welverdiend avondje uit, de voordeur achter ons wilden dichttrekken, hield ineens het ingebouwde ‘intelligente’ slot ermee op. Na een laatste, amechtige reutel stonden alle pennen en klauwen uit en dat was het. De deur kon niet meer dicht. Ik vervloekte het digitale tijdperk en voerde op straat een soort woede-kabuki uit, wat niets aan de situatie veranderde. Wat wel hielp was de kalme oplossingsmodus van huisgenoot M. Daarom voor haar tachtig woorden van dank.