De wolven op de witte vlakte

De wolven op de witte vlakte volgen mijn slepend spoor.
Als straf draag ik het lichaam van mijn vader.

Maar weinig mensen verdragen deze tocht.
Altijd is er wel een van de twee die begint te praten.

Om de verveling te verdrijven, wrijf ik zijn handen warm,
strek ik zijn benen, haal ik herinneringen op.

Hij helpt mij de tocht te volbrengen, telt geduldig
iedere ademteug, wijst mij de weg naar de smalle horizon.

De wolven laten ons met rust, ze begrijpen heel goed
dat je een vader en een zoon op reis alleen moet laten.

Erik Solvanger

Uit de zojuist verschenen bundel Waarom het leven in een witte jas sneller gaat. PoëzieCentrum, Gent. 88 blz. € 22,00.

(foto: Yellowstone National Park, publiek domein)