Wordt vervolgd

Mijn dorp dat zichzelf stad noemt maakt zich klaar voor de kerstmarkt van dit weekend. Bij ons is ‘woke’ nog niet echt doorgedrongen en is Zwarte Piet dus nog zwart en heet een kerstmarkt niet wintermarkt maar gewoon kerstmarkt.

Aan de grootte van de kerstboom te zien die dit jaar op de markt werd neergepoot is mijn stad wel aan besparingen toe: zo’n klein exemplaar heb ik er niet eerder gezien. Het is een beetje willen en niet kunnen, maar wat me vooral opvalt aan de kerstboom, is het bankje dat ervoor werd geplaatst. Wat is daarvan de bedoeling? Dat wij, Tieltenaren, er gaan neerzitten en een praatje slaan met een toevallige buurman of – vrouw? Moet het bankje de, euh, sociale cohesie bevorderen in onze kleine stad van twintigduizend zielen waar mensen ook steeds meer vreemden voor elkaar worden?

Ik zal mij er in elk geval niet gaan neerzetten, want je kunt evengoed een pancarte vasthouden met daarop ‘Praat met mij!’ En dat terwijl praten met vreemden iets is waar ik hard voor wegloop. Toch ontsnap ik er niet aan, want veel mensen kennen me van mijn wekelijkse column in de Krant van West-Vlaanderen, of van mijn boeken. Ik krijg dus vaak de vraag of ik met een nieuw boek bezig ben, en wanneer dat dan gaat verschijnen. Vroeger gaf ik daar meestal een concreet antwoord op, maar ik heb intussen geleerd dat ik dat beter niet doe: mijn novelle moest eigenlijk vorig voorjaar al verschenen zijn, maar het leven besliste er anders over. Ik herviel in mijn depressie, en het leven werd zwarter dan ooit tevoren.

Misschien daarom geniet ik vandaag meer van wat men de kleine dingen des levens noemt. Zoals vorige week mijn kerstboom versieren, bijvoorbeeld. Het zijn gestolde momenten van kortstondig geluk, die we des te meer moeten koesteren als we zien welke ellende zich dagelijks op het internationale schouwtoneel voltrekt. Discussies over Zwarte Piet of kerst- of wintermarkten zijn in het licht daarvan van een ondraaglijke lichtheid.

Op de kerstmarkt van Tielt zullen ze mij dit weekend niet zien, want ik houd niet van drukte en van kerstliederen. Al heb ik wel gedacht dat ik me misschien toch maar eens op dat bankje moet gaan zetten, want zou daar geen nieuwe column kunnen in schuilen? Wordt vervolgd.

Ann De Craemer