Dat haast hem nergens brengen zou, dat had hij al vroeg in de smiezen. Stilletjes manoeuvreerde hij door het interieur van ons – of meer precies: zijn – huis, om zich dan ergens smaakvol geposteerd diepe gedachten te laten toeschrijven. Hoeveel liefde, onrust, vreugde en verdriet hebben we hem in de loop der jaren wel niet in zijn zachte pels gewreven? En altijd het juiste antwoord. Altijd die lucide traagheid. Een schitterende compositie in zwartwit van absolute kalmte. Moos was heel moos.