In zijn column voor de PZC vertelt Jan Vantoortelboom over zijn plannen om nieuwe Zeeuwse schrijftalenten te ontdekken. Een mooie invulling van zijn bestaan nu hij zijn baan als docent Engels aan de Hogeschool Zeeland eraan heeft gegeven. Het lesgeven, de omgang met studenten en collega’s vond hij leuk, maar de ellende die het management hem aandeed, was de druppel.

Vooral de eigenzinnige en vrije geesten onder de collega’s lijden eronder. De ratrace om allerlei certificaatjes die kunnen aantonen dat een onderwijsinstituut goed bezig is en waarbij een docent na vaak tientallen jaren gewaardeerd docentschap moet kunnen aantonen dat wat hij al die jaren heeft gedaan eigenlijk toch wel goed is, is krankzinnig. Het toont aan hoe wantrouwend en controledriftig de managementlaag is. Een laag die onvermoeibaar onuitvoerbare plannen afscheidt, en u weet, de aap bovenin de boom schijt altijd naar beneden. Waar komt de hoop diarree terecht? Juist. Op de hoofden van de mensen waar het in het onderwijs om draait: de docenten.

Lees de hele column hier.