Thriller of wijngids?

De Canadese schrijfster Mary Lou Longworth (1967) woont vanaf haar dertigste in het Franse Aix-en-Provence en schreef talloze artikelen in de Angelsaksische pers over haar woonplaats en wijde omgeving. Sinds 2011 heeft zij internationaal enige faam verworden met haar detectiveboeken rond onderzoeksrechter Antoine Verlaque en universitair docent Marine Bonnet. Inmiddels zijn er maar liefst tien romans over dit speurdersduo verschenen, maar pas onlangs is het eerste deel, Death at the Chateau Bremont, in een Nederlandse vertaling uitgegeven.

Ook de detectives spelen zich af in en rond het Zuid-Franse Aix-en-Provence, waar in het eerste deel de broers Étienne en François de Brémont kort na elkaar dood op hun landgoed worden aangetroffen. Verlaque en Bonnet onderzoeken de zaak (en lossen deze aan het eind uiteraard ook op), maar ze nemen toch vooral de tijd om te genieten van alles wat de streek te bieden heeft. Met name Verlaque blijkt een kenner van goede wijnen, copieuze maaltijden, dure sigaren en dito schilderijen, en ergert zich regelmatig aan Bonnet die die uitmuntende smaak nou eenmaal niet van huis uit heeft meegekregen.

Ook andere personages, zoals officier van justitie Yves Roussel, rekent Verlaque af op hun slechte smaak, waarbij hij van tijd tot tijd ook nog eens erg kort door de bocht van mening verandert. Zo weet hij Roussel ondanks zijn slechte smaak te waarderen als iemand met hart voor zijn werk en voor de inwoners van Aix, om zich nog geen twintig regels verderop te realiseren waarom hij zo’n bloedhekel heeft aan de man. Dat ligt trouwens niet aan Verlaque, ook andere personages lijden regelmatig volstrekt ongefundeerd aan dit soort stemmingswisselingen. Bij Marine Bonnet rolt soms eveneens binnen een paar regels het ene gevoel over in het andere:

Ze schiet in de lach en voelt zich belachelijk. Ze is nog geen tien uur weg uit Aix en heeft al heimwee. Zo gaat het altijd, zelfs in Parijs. Alsof het bagage is sleept ze de Cours Mirabeau en de bekende stemmen en gezichten altijd minstens een dag met zich mee.
Voor haar duikt achter het donkere silhouet van de palmbomen de fraai verlichte façade van het Carlton op. Ze begint het warempel leuk te vinden er even tussenuit te zijn, weg van de universiteit en haar ouders en zelfs van Sylvie. Ze weet dat ze niet zonder Sylvie kan, maar toch heeft ze vaak behoefte aan een korte adempauze. Marine loopt opgewekt de trappen op.

Het kan verkeren. Genoemde Sylvie is Marines hartsvriendin met wie ze de altijd sluimerende gevoelens bespreekt die Verlaque en Bonnet voor elkaar hebben. Inderdaad, ook dat nog. Sylvie is een nogal clichématige stokebrand die het maar niet lukt de beide hoofdpersonen echt uit elkaar te drijven. De gesprekken die deze twee hoogopgeleide volwassen vrouwen over mannen in het algemeen (en Verlaque in het bijzonder) hebben, leidt soms tot pagina’s lang volgehouden chicklit die je het best maar diagonaal kunt lezen.

De Verlaque-en-Bonnetromans hebben inmiddels tot de televisieserie Murder in Provence geleid, die vooralsnog exclusief op BritBox te zien is. Dat is een soort NPO-plus van de BBC en ITV en die is in Nederland niet te ontvangen. Misschien weet Manteau meer, en verschijnt deze tot wat late vertaling in de verwachting dat de serie ook bij ons te zien zal zijn. Als de televisieadaptie zich wat meer beperkt tot het zeker niet onaardige detectiveverhaal, en wat minder uitweidt over gastronomie en oenologie, dan zou het best eens een onderhoudende serie kunnen zijn.

Jan de Jong

M.L. Longworth – Dood op Kasteel Brémont. Vertaling Hans E. van Riemsdijk en Marijke Gheeraert. Manteau, Antwerpen. 320 blz. €19,99.